We zijn te braaf geworden: niemand vindt de kerk nog gevaarlijk
Er gaapt een kloof tussen de Kerk van Pinksteren en de kerken van nu. Een kloof zo breed dat je je afvraagt of we nog wel over hetzelfde fenomeen praten. Waar de eerste christenen renden, kruipen wij. Waar zij brandden, zijn wij lauw. Waar zij de wereld op zijn kop zetten, proberen wij vooral niemand voor het hoofd te stoten.
De confronterende vergelijking dringt zich op. Toen, op Pinksteren, werden allen vervuld met de Heilige Geest. Nu heersen matheid en ontmoediging in onze kerkbanken. Toen liepen drieduizend mensen op één dag naar voren. Nu druppelen de laatste gelovigen naar buiten, terwijl dominee en priester wanhopig proberen de boel bij elkaar te houden.



























Praatmee