Vrijdag waren die stemmingen opnieuw digitaal te volgen. Dat had ze niet moeten doen (de CGK-synode besloot om geen vrouwelijke ambtsdrgers toe te laten, red.). Ze was in en in verdrietig. Tot op de dag van vandaag is ook zij christelijk gereformeerd. Drie generaties lang. Nu dan toch maar je kinderen volgen die al naar andere kerken zijn gegaan? Haar gemeente wordt met de week kleiner.

Vrouw in het ambt?
‘Nee’, sprak de synode.
Er werd zelfs voorgesteld het woord zonde te gebruiken.
Twee jaar wachten bracht bij een aantal broeders geen enkel begrip.

Ik besef hoe moeilijk het was voor de synode. Zo lang en zoveel gepraat. Daar komt een eind aan. Als de verhoudingen zo liggen, kun je weinig anders doen dan afronden en besluiten nemen. Een bewogen afgevaardigde had deze week nog gevraagd of er niet kon worden geloot: 'Laat God spreken. En ons dan bij de uitslag neerleggen'. De voorzitter had de vrijmoedigheid niet. Ook niemand in de vergadering. Hij wees erop dat we na Pinksteren als kerken mogen rekenen op de leiding van de Heilige Geest.

Hoe geef je als voorzitter van een synode daar ruimte voor? Ruimte voor het werk van de Geest. Mag en kan je onze besluiten zo typeren? Als een kerk zo diep verdeeld is. Een kloof die veel dieper is dan de getallen van de stemmingen doen geloven.

En, zo besef en ervaar ik: niet alleen als het gaat om de vrouw in het ambt. Ik vermoed op veel meer terreinen. Onze gemeente is anders. Ik wind daar geen doekjes om.

Graag pleit ik daarom voor ruimte voor het werk van Gods Geest.
Maar kan dat langs deze volgens mij (m.i. verouderde) kerkelijke weg?
Met meer en minderheidsrapporten? Amendementen? Zinsconstructies die theologen begrijpen en waarderen, maar gewone kerkmensen niet.

‘Leg me eens uit?’, vroeg mijn zus
En ze is echt van de dommen.
Ze voelt haarfijn aan: het gaat om veel meer.

Professor Den Hertog sprak over Gods Woord als een ruimte. Dat sprak mij zeer aan. Psalm 118 zegt: God heeft mij in de ruimte gezet. Ik heb eerder daar over geschreven. In de ruimte gezet worden is meer dan verlost worden van banden die je knellen (Psalm 116). Het is ook steeds meer ontdekken wie God is, wie Jezus is, wat Gods Woord nu echt zegt. Daarvoor moet je niet stilstaan, maar doorlopen. Als een ruimtevaarder die een niet te bevatten ruimte binnengaat.

Ben ik al aan het eindpunt?
Nee, ik sta aan het begin.
Zo groot en diep is die ruimte.

Wees niet boos op die mannenbroeders. Op 51 mannen die over de positie van duizenden vrouwen beslisten. Ze konden niet anders binnen de kaders en afspraken die in ons kerkverband gelden.

Daarom bid ik en pleit ik voor een diepere verandering. Ooit werd in onze kringen het boek geschreven: ‘Gods Geest schrijft wegen in de tijd’.

Hoe innemend, ja gelovig dapper vond ik de dominee die het minderheidsrapport verdedigde. Hij kreeg ernstige beschuldigingen over zich heen. Hij werd niet begrepen.
Gelukkig kregen deze beschuldigingen geen plek in de besluitvorming. Maar het is gezegd.
En wel gemeend.

In de ruimte gezet.
Voor de zoveelste keer schrijf ik jullie daarover.
Zullen we samen verder lopen?

Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.

Foto: Facebook/Arie van der Veer