Hoe verder na zelfdoding van je partner? "Het was alsof de wereld even stilstond"
Marieke Foppen en Marieke van Lierop noemen zichzelf de āWidowchicksā. Beide vrouwen verloren hun echtgenoot door zelfdoding, een ervaring die hen diep verbond. Hun gedeelde verhaal van rouw, pijn en herstel staat centraal in hun boek 'Leven in de rouwerij', waarin ze openhartig vertellen over het omgaan met verlies en de zoektocht naar nieuw geluk.
Een dag met een zwarte rand
āHet was onverwachts, maar ik was wel naar hem op zoekā, vertelt Marieke Foppen over de dag dat haar man overleed. āIk zag een politieauto wegrijden en dacht: als zij linksaf slaan, gaan ze naar mijn schoonouders. Toen wist ik dat het mis was.ā Wat volgde, was niet de paniek die ze had verwacht, maar een intense stilte. āHet was alsof mijn wereld even stilstond.ā
Marieke van Lierop herinnert zich dezelfde verstilling, ondanks de mooie dag die het leek te zijn. āHet verbaasde me zo dat zoiets heftigs kan gebeuren op een zonovergoten dag, waarop je denkt dat er geen wolkje aan de lucht is. Toen mijn man zijn telefoon niet opnam, wist ik eigenlijk al genoeg.ā
De eenzaamheid van hun partners
Beide Mariekes worstelen nog steeds met het idee dat hun mannen hun laatste momenten alleen hebben doorgebracht. āHet maakt me nog steeds verdrietig dat hij dat laatste stukje alleen heeft moeten doenā, vertelt Van Lierop. āHij had het zo zwaar, en op die ene dag kon hij de strijd niet meer aan.ā
Hoe ze elkaar vonden
Na vier jaar besloot Marieke Foppen dat ze iemand moest vinden die hetzelfde had meegemaakt. āIk plaatste een soort contactadvertentie: āIk zoek een jonge vrouw tussen de 25 en 45, geen kinderen, die onlangs haar partner is verloren, het liefst door zelfdoding.āā Beiden lachen wat ongemakkelijk bij deze uitspraak.
Marieke van Lierop voldeed aan al die voorwaarden. āIk reageerde: āWe hebben meer gemeen dan alleen onze voornaam,ā en toen zijn we in contact gekomen. Vanaf de eerste ontmoeting stopten de gesprekken niet meer. Het voelde als een blind date, maar dan Ć©Ć©n waarop je alles met elkaar kunt delen.ā
Samen verder, met een lach
Ze lachen als ze vertellen over hun bijnaam: āWidowchicksā. āHet is een beetje onze manier om luchtig met ons verhaal om te gaanā, legt Van Lierop uit. āWant hoewel rouw zwaar is, willen we ook laten zien dat er ruimte is voor nieuwe dingen, voor leven na het verlies.ā
Beide vrouwen hebben inmiddels weer een partner gevonden en zijn allebei zwanger. āHet leven gaat door, maar dat zeg je niet zomaar tegen iemand die net een groot verlies heeft geledenā, vertelt Foppen. āWij zeggen liever: het leven krijgt weer vorm, rondom het verlies.ā
Een zoektocht die nooit eindigt
In hun boek Leven in de rouwerij beschrijven de Mariekes hun jarenlange zoektocht naar zingeving na de zelfdoding van hun partners. āHet blijft een zoektochtā, geeft Van Lierop toe. āSoms voelt het nog steeds rauw, zelfs na zeven jaar.ā Ook Foppen erkent dat de rouw een constante metgezel blijft. āWe zijn anderhalf jaar bezig geweest met het boek en hebben experts gesproken, ook over zelfdoding. Dat was misschien nog wel het spannendst om te doen. Het is een onderwerp waar je nooit helemaal klaar mee bent.ā
De steun van de omgeving
Voor beiden speelde hun omgeving een belangrijke rol in het herstelproces. āIk voelde me ontzettend gedragen door de mensen om me heenā, vertelt Van Lierop. āElke dag stonden er bloemen of kaartjes klaar. Die steun was voor mij een teken dat ik er niet alleen voor stond.ā Foppen vult aan: āMensen die me hielpen, noemde ik mijn ālevend dragersā. Ze hielpen me door de dagen heen, ook al wist ik vaak niet meer hoe ik zelf verder moest.ā
De boodschap: blijf vragen stellen
Tijdens de Week van de Mentale Gezondheid was wat de Mariekes vooral wilden benadrukken; hoe belangrijk het is om open te blijven praten over mentale problemen. āEĆ©n op de vijf mensen kampt met mentale problemenā, zegt Foppen. āOns doel met dit boek is niet om het makkelijker te maken, want rouw en mentale gezondheid blijven moeilijke onderwerpen. Maar we hopen wel dat het gesprek erover minder onwennig wordt.ā āBlijf nieuwsgierigā, voegt Van Lierop toe. āVraag mensen niet alleen hoe het met hun werk gaat of over de laatste trends, maar vraag echt: hoe gaat het met jou? En blijf doorvragen.ā
Een tekst die kracht geeft
Voor Foppen is de Bijbeltekst uit Romeinen 8 een grote steun geweest. āDeze tekst stond ook op de rouwkaart van mijn man. Het herinnert me eraan dat niets ons kan scheiden van Gods liefde, zelfs de dood niet. Dat geeft mij troost, omdat ik weet dat zijn dood niet het einde was.ā
Met 'Leven in de rouwerij' hopen de 'Widowchicks' niet alleen hun eigen verhaal te delen, maar ook anderen te helpen hun eigen weg te vinden in de rouw. āRouw eindigt nooit helemaal, maar heling begint als je leert herinneren hoe iemand leefde, in plaats van alleen hoe hij stierfā, aldus Van Lierop.
Bekijk in onderstaande uitzending van Hour of Power het volledige interview met Marieke van Lierop en Marieke Foppen terug. Het gesprek met beiden is vanaf minuut 17:34 terug te zien.
Praatmee