Met aanhoudende verbijstering en verdriet zie ik dagelijks de beelden van Oekraïne. Oekraïne en haar president vragen, nee: smeken, ons wekelijks om hulp en daadwerkelijk ingrijpen. En in alle eerlijkheid… we doen… he-le-maal niets. We zamelen dekens in, we halen busjes met vluchtelingen op, we brengen wat kleinere wapens, en bovenal: we doneren wekelijks vele miljoenen dollars aan de oorlogsindustrie van Poetin om dit drama te continueren. En verder mogen de burgers van Oekraïne het lekker zelf uitzoeken.