De landbelofte geldt nog steeds voor Israël (en dat is cruciaal)
Kort na het uitbreken van de oorlog tussen Israël en Hamas op 7 oktober jl. publiceerde ik op Cvandaag veertien stellingen over het goed begrijpen van dit conflict (later verwerkt tot een boekje). Een van de dingen die ik in dit boekje sterk benadrukt heb, is de centrale betekenis van de bijbelse ‘landbelofte’. Graag licht ik toe waarom de letterlijke 'landbelofte' in mijn ogen cruciaal is.
De 'landbelofte' is de Bijbelse belofte van God dat Israël in de ‘eindtijd’ weer het aloude land Israël in bezit zou krijgen en dat dit de voorbode zou zijn van de (weder)komst van de Messias en de vestiging van zijn rijk van vrede en gerechtigheid. Zie vooral stelling 19 in dat boekje: ‘Gods landbelofte aan Israël is onaantastbaar. God heeft uitdrukkelijk beloofd dat de Israëlieten eens zouden terugkeren naar het land waar hun vaderen vroeger gewoond hadden (Deut. 30:5; 1 Kon. 8:34; Jer. 30:3; Ezech. 20:42), dus niet naar een of ander geestelijk of hemels “land”. Dat deze belofte niet (alleen) betrekking heeft op de terugkeer uit de Babylonische ballingschap, blijkt uit het feit dat het gaat om een terugkeer uit alle landen van de wereld (Jes. 5:26) en dat die terugkeer gekoppeld wordt aan de komst van de Messias en de vestiging van Diens rijk (zie bijv. Jer. 30-33; Ezech. 34-48)’.
Praatmee