De duivel had me in zijn greep (en de gevangenisdeur zat op slot)
Ondanks de nare ervaringen waar ik veel trauma’s aan heb overgehouden, werkte het leven in de criminaliteit verslavend. Adrenaline die rijkelijk stroomt geeft nu eenmaal een kick. In het begin protesteerde ik nog weleens, maar dat leerde ik al snel af. ‘Davy, zijn wij niet helemaal duidelijk? Jij doet wat wij zeggen!’ Dat ik daar niet tegenin moest gaan, maakten ze heel duidelijk met hun foltertechnieken. Het waren schreeuwende reuzen, die mij zover kregen dat ik alle grenzen overschreed.
Doordat ik zo getraind was, werden mijn vechttechnieken zeer gewaardeerd. Vreemd, maar dat je wordt gewaardeerd doet wel iets met je, ook al komt die waardering uit de onderwereld. Dat gevoel van erkenning miste ik enorm in mijn leven, net als het weten ergens bij te horen. Ik was grootgebracht met afwijzing en ieder die weleens is afgewezen (en wie niet?) kent dat pijnlijke gevoel en misschien ook de gevolgen ervan. Het kan hartverscheurend zijn. Door de erkenning die ik kreeg konden ze me gebruiken om mensen pijn te doen. Ik begon daar zelfs steeds meer op te kicken. Mijn drive werd er een van pijn willen zien en bloed willen zien vloeien. Het was mijn manier om me af te reageren en niet het slachtoffer te zijn maar de dader. Zo had ik het gevoel dat ik toch nog ergens controle over had. Triomf voor de demonen, maar het was slechts tijdelijk.
Wil je verder lezen?
Als lid krijg je onbeperkt toegang tot cvandaag.nl
Praatmee