Het is al lang geleden. Ik was jong en ‘kandidaat in de theologie’ en als ik foto’s van toen bekijk, zag ik er als een kind uit. Volgens mijn vader gedroeg ik me ook zo. In elk geval: ik was uitgenodigd om op kerstmorgen te komen preken in een grote kerk met de uitstraling van veel beton; een weinig inschikkelijke bouwstijl in elk geval. Hij stond aan de rand van een wat versleten buurt, ontdekte ik. Er was bij de uitnodiging sprake van geweest dat een koor zou bijdragen aan de dienst, maar dat bleek op het laatste moment een misverstand. Toch had ik het idee dat we het dak van de kerk zouden zingen. Hoe dan ook: ‘Kerst Negentiennogwat’ zou het helemaal worden.