Jodenzending?! - Dagboek van een opperrabbijn in coronatijd

Het Christelijk Informatie Platform (CIP) voorziet dagelijks duizenden mensen in Nederland van breed-christelijke berichtgeving. Ook veel politici en andere belanghebbenden die niet christelijk gebonden zijn, volgen CIP. Er is bijzonder veel aandacht voor Israël en het Joodse volk omdat we een brug willen bouwen tussen de Joodse gemeenschap en de brede christelijke gemeenschap met al zijn geledingen, waarbij sommigen sterk pro-Israël zijn en anderen wat kritischer. We zijn dan ook erg blij dat we sinds kort dagelijks een artikel van de hand van opperrabbijn Jacobs mogen publiceren. Het dagboek, dat hij in deze vreemde tijden bijhoudt voor het Joods Cultuur Kwartier, publiceren we iedere dag op onze website. Ook wordt het met de nieuwsbrief meegestuurd en op onze socials gedeeld, waardoor tienduizenden mensen het iedere dag onder ogen krijgen. Veel van hen lezen de pennenvruchten van de opperrabbijn met veel plezier en leren er ook van. De schrijfsels worden bovendien goed ontvangen door de lezers, die spreken over diepe, maar soms ook hele grappige stukken.

Zoals u begrijpt is bovenstaande niet mijn schrijfsel. Dat kunt u onder andere afleiden uit het woord schrijfsel dat in mijn vocabulaire nog nooit is voorgekomen. Ik noem mijn dagboek een column of gewoon dagboek. Waarom ik bovenstaande breng in mijn dagboek? Omdat ik soms het gevoel heb, ik weet dat het een heikel punt is, dat het willen bouwen van een brug een verkeerde interpretatie krijgt. Bij het bouwen van een brug worden twee van elkaar gescheiden gebieden aan elkaar gekoppeld. Na de bouw van de brug zijn er twee gebieden die naast elkaar bestaan en in verbondenheid met elkaar leven. Zo probeer ik bruggen te bouwen.

Toen het Joodse volk bij de berg Sinai stond om de Tien Geboden te ontvangen was er éénheid en diversiteit. Ieder van de twaalf stammen had zijn eigen plaats en zijn eigen vlag. En tegelijkertijd was er éénheid. Het bouwen van bruggen betekent in mijn beleefwereld dat twee oevers van de rivier aan elkaar gekoppeld worden, maar wel blijven ze waar ze waren voordat de brug de verbinding creëerde. Ik ben vereerd dat ik voor CIP mag schrijven en zie met belangstelling de veelheid aan auteurs en ook de grote diversiteit binnen de christelijke gemeenschap. Ik veronderstel dat alle schrijvers met hun schrijfels bruggen willen bouwen. Als ze volledig in zichzelf gekeerd zouden zijn, waarom dan visies delen met anderen waarvan je weet dat ze er zeker iets anders in zullen zitten?

Maar ik vermoed, ik heb het nog niet kunnen bespeuren op CIP.nl, dat er ook enkelingen zijn die geen brug willen bouwen, maar die de rivier willen dempen en de overkant dan aan hun gebied toevoegen. Gebiedsuitbreiding gekoppeld aan overheersing. Die overheersing hoeft niet fysiek te zijn maar wel spiritueel. Jodenzending, heet dit. En daar kan ik niet zo goed tegen. Ik begrijp het wel, maar ik kan het niet appreciëren, zoals u zeker zult begrijpen. Er zit ook een vieze bijsmaak aan. Denk aan de Kruistochten, de Inquisitie, de…..en de….

Los daarvan: als ik me laat bekeren, zal ik me als Opperrabbijn moeten terugtrekken en ben ik mijn baantje kwijt. Maar even zonder gekheid: binnenkort vieren wij het Wekenfeest, zeven weken na Pesach. Het Wekenfeest wordt ook wel genoemd Joods Pinksteren, maar het is finaal anders. Bij het eerste Wekenfeest, toen dus zeven weken na de Uittocht uit Egypte, stonden de Twaalf Stammen, verenigd in diversiteit, voor de Eeuwige.

Ik richt mij nu even tot de weinigen die mij zouden willen bekeren: kijk naar de Berg Sinai en zie de éénheid die daar heerste. Maar besef dat het een eenheid was waarin ieder zichzelf mocht en moest blijven.

Gedurende coronatijd houdt Opperrabbijn Jacobs een dagboek bij voor het Joods Cultureel Kwartier. CIP publiceert deze bijzondere stukken dagelijks. 

Deel dit artikel op: