Hoe ik als christen jarenlang met een verborgen alcoholverslaving leefde

Vanaf mijn 20e dronk ik regelmatig een wijntje voor de gezelligheid. Onder het koken, bij het eten of 's avonds en in het weekend. Ik merkte tóen al dat ik het roesje van de alcohol erg prettig vond. Ik voelde me minder onzeker, durfde gevatte opmerkingen te maken en werd een beetje boven alle dagelijkse beslommeringen uitgetild. Prikkels kwamen ook veel minder hard binnen.

Beste vriend en grootste vijand
Door de jaren heen begon de fles wijn mijn beste vriend te worden. Ik kon op hem terugvallen als ik een pittige dag achter de rug had, als ik opzag tegen een lastig gesprek, of als ik gewoon even niks wilde voelen. Een paar wijntjes hielpen altijd. Tijdens mijn zwangerschappen en borstvoedingsperiode liet ik alle alcohol zonder problemen staan. Maar wel met de hoopvolle gedachte: straks mag het weer! Ik kan niet wachten!

Pas de laatste jaren begon tot mij door te dringen dat ik een alcoholprobleem had. Natuurlijk was dat stemmetje in mijn hoofd er al veel eerder, maar dat probeerde ik te negeren. Ik had het nog wel in de hand, toch? Stoppen was trouwens geen optie. Natuurlijk was het God, Die aan mijn grondvesten schudde. Die ervoor zorgde dat de telefoon ging, op het moment dat ik een glas wilde inschenken. Of mij vier wijnglazen in een week liet breken, zodat ik er nog maar twee over had. Mijn gebruik nam toe. Ik begon al eerder op de dag wijn nodig te krijgen om 'goed te functioneren'. Ik werd een held in het doseren van de juiste hoeveelheid, zodat ik mijn gewone leven kon leiden mét een constant roesje. Tegelijk groeide het besef dat ik mezelf de vernieling in aan het helpen was. Dat ik hulp nodig had.

Strijd en vragen
Soms probeerde ik te stoppen met drinken. Dat lukte altijd maar voor even. Mijn beste vriend liet zich niet negeren en natuurlijk ging ik alweer snel voor de bijl. Inmiddels was ik in een constante worsteling met mijn verslaving én met God beland. Ik begreep er niets van: zo vaak al had ik Hem in diepe wanhoop gesmeekt mij te verlossen van de alcohol. Waarom lukte het dan niet om te stoppen? Hoe kon er in mij een diep verlangen zijn om Zijn wil te doen, terwijl ik me tegelijk dagelijks overgaf aan de roes van mijn verslaving? Ik voelde me zo alleen in mijn strijd. Er was niemand die iets vermoedde, hoewel ik af en toe een kritische opmerking van mijn man kreeg. Maar zelfs hij wist niet hoe diep ik zat. Dat ik in mijn hoofd hele dagen bezig was met wijn en altijd een aangebroken fles achter in de kast had staan.

Mijn Goliath
Tijdens een kerkdienst werd ik geraakt door een preek over David en Goliath. De voorganger vroeg: wat is jouw Goliath, je grote vijand, tegen wie je strijdt? Die moet je niet alleen te gronde richten, maar volledig vernietigen. Goliath stortte immers niet alleen uitgeschakeld op de grond. Zijn hoofd moest eraf als teken dat hij volkomen verslagen was. Net zoals Jezus satan en alle kwade machten volledig heeft overwonnen. Alleen in Hem is er kracht om onze vijanden te verslaan. Die preek was het begin van mijn ommekeer. Ik begon aan een moeizame biecht richting mijn man. Dezelfde week nog ging ik met een smoesje over keelpijn naar de huisarts. Een eerste stap op weg naar hulp.

Met kloppend hart en lood in mijn schoenen, stapte ik de praktijk binnen. Ik kwam bij een vervanger van mijn eigen huisarts terecht, waar ik aan het einde van het consult schoorvoetend mijn échte hulpvraag ter sprake bracht. Deze voor mij onbekende arts zei niet veel, luisterde vooral aandachtig en keek mij aan met een blik waarin ik begrip en geen veroordeling zag. Dat ik juist hem die dag trof, ervaar ik als leiding van Boven. Ik heb hem daarna ook nooit meer in de praktijk gezien. Een klein beetje opgelucht ging ik de deur uit met een afspraak voor een gesprek met mijn eigen huisarts, de week erna.

Goedbedoelde hulp met averechts effect
De knoop was doorgehakt. Ik stopte van de ene op de andere dag met drinken en gooide alle wijn weg. Niet zo verstandig om dat op eigen houtje en zonder medicatie te doen, bleek achteraf. Ik heb mezelf een paar dagen flink ziek en duizelig gevoeld. Op advies van mijn huisarts ging ik naar een intakegesprek in de verslavingszorg. De zorgverleners daar vonden dat ik vooral psychologische hulp nodig had. Ik zocht daarom een christelijke coach in mijn eigen regio. Met haar heb ik fijne gesprekken gehad. Helaas bleek deze coach onvoldoende ervaring met verslavingsproblematiek te hebben. Als het om mijn drang naar alcohol ging, kon ik volgens haar heel af en toe wel een wijntje drinken, op momenten dat ik het echt 'nodig had'. Natuurlijk geloofde ik haar maar al te graag.

Onverwacht antwoord
Drie keer raden wat er gebeurde. Binnen een maand was ik terug bij af. Of nog verder, eigenlijk. Gedesillusioneerd en wanhopig schreeuwde ik naar de hemel: 'En nu, Heer? Ik heb toch gedaan wat U vroeg? Ik héb hulp gezocht! Ik wil niet meer leven in afhankelijkheid aan drank. Ik geef het nu aan U. Laat me maar zien wat ik doen moet, want ik weet het niet meer...' De weken sleepten zich voort, net als de actieve verslaving. Ik ging het gesprek met mijn omgeving uit de weg. En dronk. En bad.

Op een middag liep ik juist de hal in toen de regionale krant op de mat plofte. Met bovenaan de voorpagina de kop 'Nieuwe AA groep van start'. Ik voelde me als door de bliksem getroffen. Nee, Heer, dacht ik. Dat kunt U niet bedoelen. Ik naar een AA groep om met wildvreemde mensen over mijn alcoholprobleem te praten? Aarzelend, maar ook nieuwsgierig begon ik het artikel te lezen. Met ieder woord groeide de overtuiging dat dit het antwoord was waar ik om gevraagd had. Niet het antwoord dat ik zelf gekozen zou hebben, maar dat de Heere God nodig vond voor mij. Ik meldde me aan voor de eerste bijeenkomst.

Anonieme Alcoholisten
De AA-meeting werd gehouden in mijn eigen woonplaats. Gelukkig was het najaar en kon ik in het donker naar de ingang van het gebouw lopen. Redelijk gespannen stelde ik mij voor aan de mensen die het initiatief tot deze groep hadden genomen, en aan de eerste (voor mij onbekende) deelnemers. Die eerste avond was als een warm bad. Eindelijk sprak ik met mensen die het écht begrepen. Ik maakte kennis met de 12 stappen, die tijdens de meetings worden behandeld en die ik ook op mijn blog gebruik.

Die dag, 1 november 2017, was de dag dat ik 'droog' werd en stopte met drinken. Met de steun van deze groep mensen, die ik iedere week mocht krijgen én teruggeven, leef ik nu zonder actieve verslaving en heb ik leren omgaan met moeilijke momenten. Begrijp ik beter wat een verslaving met mij doet en hoe ik elke dag opnieuw de keuze kan maken om er niet aan toe te geven. Op dit moment bezoek ik geen meetings, omdat ik ook in mijn eigen kerkelijke gemeente veel steun en begrip vind. Maar mocht ik merken dat ik in mijn hoofd weer teveel met alcohol bezig ben, zal ik zeker weer de hulp van een AA groep zoeken.