Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Linda Zwaan wilde leren bidden. 'Leer me bidden,' zei ze daarom. En dit is wat ze ontdekte! Lees het artikel.
Het gaat er tegenwoordig nogal luchtig aan toe in mijn gesprekken met God. Ze worden regelmatig onderbroken door stoplichten en tegenliggers, want ik voer ze meestal op de fiets. Met de wind in mijn haren en gedachten vertel ik God wat me bezighoudt en waar ik mee zit.
To-do lijstje voor God
Dat is wel eens anders geweest. Er was zelfs een periode waarin ik elke morgen mijn gebeden uitschreef. Dat werd na verloop van tijd een lijstje met namen en gebedspunten die ik keurig afvinkte als ze verhoord werden. Het leek eigenlijk meer op een to-do lijst voor God en ook een beetje voor mezelf, zie ik als ik blader in mijn schriftje van toen. Echt lang hield ik het meestal niet vol. Na een poos raffelde ik mijn gebeden steeds meer af. De lijstjes werden korter en algemener, totdat ik ermee stopte.
Ik vinkte mij gebedspunten af als ze verhoord werden. Het leek eigenlijk meer op een to-do lijst voor God
Ik kocht boeken over gebed die me naar meer intimiteit met God deden verlangen. Met dat verlangen groeide ook het schuldgevoel vanwege mijn gebrek aan discipline. Af en toe probeerde ik wat nieuws; vasten en bidden, bestaande gebeden oplezen, maar het vasthouden van een dagelijkse gebedstijd kostte me altijd veel moeite en telkens verslapte ik weer. Ik was een eeuwig gefrustreerde christen die deze basisdiscipline van het christelijk geloof niet op orde kreeg.
En dus bid ik nu op de fiets, verlangend naar de wind van de Geest in mijn hart. Maar toch… Hoewel ik ervan overtuigd ben dat je op elk moment van de dag bij God mag komen met je vragen, heb ik toch het gevoel dat God de restjes van mijn tijd krijgt. Het draait ondertussen wel heel erg om mij. Steeds vaker vraag ik om antwoorden en steeds minder dank ik Hem voor wie Hij is. Luisteren vind ik sowieso al lastig en bidden voor anderen schiet er al helemaal bij in. Dat vergeet ik simpelweg. Ergens voelt het alsof mijn gebedsleven niet compleet is zo. Alsof er meer te ervaren is van God.
Overgave
Is er dan misschien een manier die wél bij me past? Hoe doen anderen dat? Ik zie toevallig een tweet voorbijkomen over centering prayer (gecentreerd gebed) en neem contact op met de verzender, Annemarie. Zij past deze manier van bidden sinds een paar maanden toe en ik vraag haar wat het inhoudt. Het komt erop neer dat ze een gebedswoord kiest dat haar helpt om haar gedachten ongeveer twintig minuten op God te richten, stil te zijn voor Hem om zich bewust te worden van zijn liefdevolle aanwezigheid.
Wat voel ik me vaak opgejaagd en onrustig van binnen. Innerlijke rust is soms ver te zoeken. En dan nu zomaar die stilte, zonder woorden
'Ik houd helemaal niet van methodes die allerlei supersonische geestelijke ervaringen beloven,' zegt ze. 'Maar ik ervaar dit wel als heel verrijkend en waardevol, omdat het me leert om me over te geven aan God en dat ik gewoon bij Hem mag zijn, zonder dat ik ook maar iets hoef te doen. Het doet me echt ervaren wat genade is.' Ze heeft de indruk dat God meer ruimte heeft gekregen in haar dagelijkse leven en ze maakt meer tijd voor Hem. Annemarie vervolgt: 'Het gaat er niet om een techniek onder de knie te krijgen of je gedachten leeg te maken, het gaat om overgave aan God. Om het feit dat Hij er is, onvoorwaardelijk, en dat het voldoende is als ik simpelweg bij Hem ben. Ik mag rusten in Christus.'
Dat is eigenlijk precies waar ik naar op zoek ben. Bij Hem zijn, meer niet. Ik wil leren luisteren. Dus trek ik me op een avond terug in mijn werkkamer. Ik sluit de deur en mijn ogen en ben stil. Ik richt me op God. Mijn gedachten dwalen af en ik roep ze tot de orde. Terug naar God. Het kost me echt moeite, ik merk dat mijn hoofd overloopt van woorden en informatie en ik popel om God allerlei dingen te vragen. Maar dan denk ik aan de woorden van Annemarie. Ik hoef niets. Ik herhaal ze in gedachten. Ik hoef niets. Ik hoef niets. Het ontroert me. Wat voel ik me vaak opgejaagd en onrustig van binnen. Innerlijke rust is soms ver te zoeken. En dan nu zomaar die stilte, zonder woorden. Na ongeveer tien minuten merk ik dat ik in slaap begin te sukkelen, dat is voor mij het teken om er voor die avond mee te stoppen.
Samenzijn
Of het wat voor mij is? De tijd zal het leren. Wat ik wél merk door dat moment van stilte, is hoe druk het is in mijn hoofd. Het zit vol met dingen die ik moet doen of wil veranderen. Misschien herken je dat wel, het is mijn grootste afleider. Als we Gods stem willen verstaan, zullen we ons moeten inspannen om die rust te zoeken in deze soms zo hectische wereld die al onze aandacht opslokt. Zo krijgt de Heilige Geest meer ruimte om tot ons te spreken door een gedachte, ingeving of herinnering. Dan wordt het steeds meer een samenzijn met onze Schepper in plaats van een werkoverleg met de baas. Zou dat de reden zijn geweest dat ik het zo vaak liet afweten? Zag ik God op een gegeven moment meer als werkgever die van alles van me eist dan als vader die geniet van het samenzijn met zijn kind?
Misschien maakt het God niet zoveel uit op welke manier we bij Hem komen, áls we Hem maar zoeken
Ik weet het niet, maar sinds ik zo met gebed bezig ben, dringt het steeds meer tot me door wat een wonder het eigenlijk is dat we vrijuit bij God mogen komen en alles met Hem kunnen delen. Op elk moment van de dag hoort Hij ons, ook al lijkt het soms van niet. Misschien maakt het God niet zoveel uit op welke manier we bij Hem komen, áls we Hem maar zoeken. Met open handen om te ontvangen, een geest die luistert en een hart vol dankbaarheid. Er zijn tal van methodes en manieren om te bidden, en ze zijn allemaal goed. Voor de een werkt een vaste gebedsroutine (inclusief lijstje) aan tafel het best, de ander praat liever met God tijdens een wandeling door het bos.
Voorrecht
Als we het belangrijkste maar onthouden, namelijk dat bidden geen verplichting is, iets wat moet omdat het nu eenmaal hoort. Laat het een noodzaak en verlangen in ons leven worden, iets waar we niet meer zonder kunnen en willen. De Amerikaanse auteur Philip Yancey zegt hierover: 'Ik zag gebed als een geestelijke discipline, een van de dingen die je hoort te doen. Nu zie ik het als een geestelijk voorrecht, een kans om te communiceren met de Schepper van het heelal die van me houdt en me de mogelijkheid geeft met Hem te praten.'
Sommige mensen, zoals ik, hebben regelmatig een geestelijke schop onder de kont nodig, zodat ze weer wakker geschud worden. Dat gebeurt me nu. Ik wil dat mijn hele leven een gebed wordt. Daarom stop ik met praten over bidden. Ik ga het doen.
Stitcher