Van der Voet wijst erop dat achter de discussies over kinderdoop en geloofsdoop vaak diepe sociologische en psychologische lagen schuilgaan. “Vraag je aan een evangelisch christen hoe hij tot geloof gekomen is, dan zegt hij: God was de eerste die mij dit gaf. Niet: dit heb ik zelf gedaan. En vraag je vervolgens: horen kinderen er dan niet bij? Dan zeggen ze: natuurlijk horen die erbij.”

Volgens hem zit hier een belangrijk inzicht: evangelische ouders geloven doorgaans ook dat een kind dat overlijdt, bij God geborgen is. “Dan denk ik: jongens, we verschillen veel minder dan we denken.” Tegelijkertijd ziet Van der Voet dat gereformeerden op hun beurt de waarde van een persoonlijke keuze onderstrepen. “Gereformeerde ouders erkennen dat een mens op een gegeven moment zelf zijn geloof moet belijden. Daarin geven zij de evangelische praktijk gelijk.”

Van der Voet pleit daarom voor meer ruimte en minder polarisatie. Rituelen verschillen, zegt hij. Tegelijkertijd merkt hij op dat de kern wordt gedeeld, namelijk: dat God de eerste is, en dat een mens uiteindelijk in geloof moet antwoorden. “De rituelen liggen op een ander moment, maar ze wijzen wél naar dezelfde werkelijkheid. In het doopdebat staan beide groepen dicht bij elkaar.”

Beluister het volledige podcastgesprek: