Van ’t Spijker is geen predikant geworden omdat hij daar als kind al van droomde of omdat hij een stem uit de hemel ontving. Het was een roeping die geleidelijk aan groeide, maar daardoor niet minder diep of overtuigend was. “Ik groeide op in een predikantsgezin. Hoewel mijn vader op een bepaald moment hoogleraar werd in Apeldoorn (de Theologische Universiteit, red.) was het ambt nooit ver weg. De liefde tot de Heere werd mij met de paplepel ingegoten.”

Desondanks was het niet vanzelfsprekend dat hij dezelfde route zou afleggen als zijn vader. “In de zesde klas van de lagere school werd er min of meer van mij verwacht dat ik naar het gymnasium zou gaan en van daaruit theologie zou gaan doen. Samen met een klasgenoot, ook een domineeszoon, zouden we dan misschien wel dominee worden. Maar als kind ben je daar nog helemaal niet mee bezig.”