“Dat het echt om een ernstige hoofdhuidaandoening ging, weet ik nog maar een jaar of zeven”, vertelt Marijke als ik haar vraag wanneer ze te horen kreeg dat ze deze aandoening heeft. “Maar van jongs af aan had ik al wel een heel gevoelige hoofdhuid. Als mijn moeder mijn haar kamde, sprongen de tranen gelijk in mijn ogen. Daarom liep ik altijd met kortgeknipt haar rond. In tegenstelling tot veel meisjes op die leeftijd, was ik niet veel met mijn uiterlijk bezig en stond ik dus ook niet vaak voor de spiegel. Toen ik puber was, kreeg ik voor het eerst schilfers op mijn hoofd en dat jeukte gigantisch. Maar toen dacht ik nog dat het roos was, iets waar veel mensen last van hebben en zocht ik daar dus niet gelijk iets achter. Daarbij was ik het van huis uit niet gewend om snel naar een dokter te gaan. Mijn ouders hadden ook zoiets van: wat vanzelf komt, gaat vast ook vanzelf weer weg."