Nog na de verkiezingen van 2004 schreef de NOS-correspondent Charles Groenhuijsen met enig cynisme, maar niet oneerbiedig bedoeld: ‘Het gaat goed met de politieke carrière van God. Amerikaanse kiezers zijn het in meerderheid eens met God als het gaat om liefdadigheid (dat moet), seks voor het huwelijk (geen sprake van), euthanasie en abortus (geen sprake van) of de doodstraf (dat schijnt weer wél van God te mogen).’

Aan de andere zijde van de oceaan heeft de tijd de voorbije zestien jaar echter niet stilgestaan. De christelijke universiteit van Arizona maakte twee maanden geleden bekend dat 58 procent van de christenen gelooft dat er geen ‘absolute morele waarheid’ bestaat, 77 procent meent dat begrippen als goed en kwaad door andere factoren dan de Bijbel bepaald worden. Twee derde van de Amerikaanse christenen vindt het hebben van een bepaalde vorm van geloof belangrijker dan het aanhangen van een specifiek geloof.

Bevolking van Amerika
Wie de demografische ontwikkelingen volgt, weet dat Amerika verder van gedaante zal veranderen. Nu vormen de Engelstalige blanken nog een kleine meerderheid. Door de niet te keren verdere komst van Latino’s (die een historische band met Zuid-Amerika hebben), Afro-Amerikanen of Asio-Amerikanen zal de politieke en culturele situatie in de Verenigde Staten veranderen, wat mondiaal gevolgen hebben zal.

Nu de samenleving van Amerika kantelt, terwijl allerlei ontwikkelingen snel gaan, is de behoefte aan een verbindende president, aan een dienende leider groot. Het grootste pijnpunt van de voorbije vier jaar is hiermee benoemd. Zeker, Trump heeft het nodige bereikt, zonder meer: als eerste president heeft hij in de Verenigde Naties de vervolging van christenen aan de orde gesteld, ook al leek hij met dit thema weer weinig te doen in de contacten met Noord-Korea. Beslist heeft hij zich ingezet voor de bescherming van het leven van ongeboren kinderen. Hij toonde zich een vriend van Israël, het bedreigde volk van God én zette zich in voor vredesakkoorden met de Verenigde Arabische Emeritaten en Bahrein.

Groeiende verdeeldheid
En toch, Donald Trump heeft verdeeldheid gebracht, polarisatie, is medeverantwoordelijk voor een verziekt politiek klimaat. Op leugens is hij vaak betrapt en de uitgangspunten van een democratische rechtstaat zijn bij hem niet veilig. Als de Bijbel jouw norm is, kun je zelfs als politiek een hard vak is, in een debat met Joe Biden niet roepen: ‘Hou even je kop, man.’ Als in een land polarisatie de boventoon voert, wordt het onderlinge gesprek gefrustreerd. Ook in de eigen Republikeinse Partij is door het optreden van Trump de verdeeldheid gegroeid.

Inmiddels zijn er 26 vrouwen die de president van seksueel wangedrag beschuldigen, staat bij tegenstander Joe Biden in dit opzicht momenteel de teller op acht – in wat de eerste verkiezingen zijn na #MeToo. Zelf wijst Trump in deze naar Bill Clinton en doet hij de opmerkingen over zijn ‘zevende-gebodverleden’ af als ‘kleedkamerpraat’. Waarom dit hier benoemd? Slechts om de aangrijpende realiteit te zien dat de leiders van deze wereld in hun doen en laten haaks staan op het Koninkrijk van God, dat bestaat uit gerechtigheid en vrede en blijdschap in de Heilige Geest.

Dag van verootmoediging
Nu is vanuit ons land een stemadvies aan Amerikaanse christenen niet gemakkelijk te geven. Om bij de Nederlandse kijker meer begrip te ontwikkelen voor de lastige dilemma’s waar Amerikaanse christelijke kiezers zich dit jaar voor geplaatst zien, zond de Evangelische Omroep dit voorjaar de reeks ‘God, Jesus, Trump!’ uit. Helder werd hieruit dat christenen in de VS geplaatst zijn in een eigen geografische en culturele context. Zij moeten de visie op wapenbezit, doodstraf, oorlogsveteranen, patriotisme, migratie, abortus en ondernemerschap meewegen.

Nu vind ik de visie van ds. H. Hofman, een predikant van de Gereformeerde Gemeenten die vanuit Amerika in de Nederlandse media geregeld zijn waardering voor het beleid van Trump uit, ongemakkelijk. ‘Het enige wat Trump misschien moet leren, is wat de Spreukendichter schreef: “Laat u een vreemde prijzen en niet uw mond; een onbekende, en niet uw lippen”.’ En zelfs dat vergoelijkt ds. Hofman: ‘Maar ja, als niemand dat doet, kan het een verzoeking zijn om het zelf maar te doen.’

Dan is de insteek van een andere predikant van de Gereformeerde Gemeenten, ds. A. T. Vergunst, realistischer: ‘Dank God voor een president die jaarlijks een proclamatie uitschrijft waarin hij het hele land opwekt voor een dankdag en een nationale dag van verootmoediging en gebed. (…) Nee, deze president heeft geen onberispelijk leven. (…) Hij is ook een boef, daar ben ik van overtuigd. Maar toch gebruikt God hem.’

Deel dit artikel op: