Een paar druppels water

Ik ben op zoek naar God. En waar kun je deze zoektocht beter beginnen dan met je doop. Want ja, dat ben ik. In een oude nostalgische kerk. Met een dominee in een zwarte toga. De gemeente die psalmen zingt op hele noten en waar men in die tijd een Bijbel leest waarin HEERE nog met prachtige hoofdletters geschreven staat. In zo’n kerk stond mijn moeder met mij op haar armen, samen met mijn vader, broer én zus toe te kijken hoe de dominee een hand vol water uit het doopvont tevoorschijn toverde en over mijn nog kleine hoofdje gooide.

‘Je hebt de foute doop ondergaan’
Door de jaren heen, heeft men mij van één ding in ieder geval proberen te overtuigen. Dat de kinderdoop hartstikke fout is. De eerste kritiek kwam geheel onverwacht uit mijn eigen refo-kring. De boys van Heart-Cry, onder leiding van Arjan Baan, waren bezig met een flinke opmars binnen refo-Nederland en probeerde iedereen wijs te maken dat we weer terug moesten naar de geloofsdoop, de volwassendoop dus. Later, toen ik mijn refo-roots losliet en mij aansloot bij de evangelische beweging, waren er opnieuw mensen die mij wilden overtuigen van hun eigen gelijk. Want het feit dat ik volgens hen niet vervuld was met de Geest, geen flauw idee hoe ze dat wisten, had volgens hen te maken met het feit dat ik niet gedoopt was en daarom mijn zalving was misgelopen. Het verklaarde ook meteen waarom ik nog niet in tongen sprak.

Ja, ik ken de argumenten wel
Ja, ik ken ze ondertussen wel. De argumenten voor of tegen de kind- of volwassendoop. Heb er zelf menig discussie over gevoerd. De voorstanders die altijd roepen dat het draait om eerst geloven, dan pas dopen. Dat baseren ze dan weer op verhalen uit Handelingen en de teksten van Paulus uit het Nieuwe Testament. En andersom komen de voorstanders van de kinderdoop weer met het verhaal op de proppen dat het hele gezin van de bewaker van Paulus en Silas gedoopt werd. Dat was dus inclusief alle kinderen van deze beste man. Juist daarom moeten we de kinderen blijven dopen. En zo blijven we over en weer gooien met het badwater en bakkeleien we lekker verder met elkaar.

Een paar druppels water
Soms vraag ik mij weleens af, zou het God nou zoveel uitmaken? Een paar druppels water, een hele plons of volledig koppie onder. Hij ligt er vast niet wakker van. De doop is een uitdrukking van onze identiteit als geliefde kinderen van God. Het laat zien dat God onvoorwaardelijk van ons houdt. Het laat zijn oneindige liefde zien, zonder tegenprestatie van mijn kant. Met deze rite wordt het onzichtbare, zichtbaar gemaakt.

Wat ik meeneem en los laat in mijn zoektocht naar God? Geen flauw idee. Waar ik uit ga komen? Ik durf het niet te zeggen. Wat ik wel weet is dat mijn zoektocht begint bij deze paar druppels water. Die herinneren mij eraan dat God onvoorwaardelijk en oneindig van mij houdt. Dat is de basis van mijn bestaan.

Bezoek hier de website van Leenard Kanselaar.

Lees ook: "Doopwater mag christenen niet scheiden"

Deel dit artikel op: