Het verhaal van Amany
Eén van de meest schrijnende voorbeelden is het verhaal van de 18-jarige Amany, een koptische christen uit Opper-Egypte. Op 1 juni 2024 vertrok ze naar school om haar laatste examen af te leggen, maar keerde nooit terug. Haar familie kwam er al snel achter dat ze die dag nooit op school was aangekomen.

Volgens Coptic Solidarity was Amany al twee jaar lang het doelwit van een groep moslimmeisjes op haar school in Assiut. Via WhatsApp en Instagram probeerden ze haar geloof aan het wankelen te brengen en haar emotioneel los te weken van haar familie. Deze meisjes zouden worden aangestuurd door mannen uit de strikte Salafi-stroming binnen de islam, met als doel om christelijke meisjes in islamitische gevangenschap te lokken.

Manipulatie en intimidatie
Toen Amany verdween, begon haar familie direct een zoektocht. Op school kregen ze geen medewerking: administratiegegevens werden niet getoond en camerabeelden werden niet vrijgegeven. Pas toen de familie een politieagent meenam, werd bevestigd dat Amany nooit op school was geweest.

De politie zette de familie echter onder druk om een andere verklaring af te leggen. Amany’s zus verklaarde aan Coptic Solidarity dat een agent haar probeerde te dwingen te zeggen dat haar zus 'een romantische relatie' had en daarom was weggelopen. Dit past in een breder patroon waarin verdwenen meisjes in verband worden gebracht met buitenechtelijke relaties, wat hen in een conservatieve samenleving tot zondebok maakt.

De politieagent ging zelfs mee naar het huis van de familie, waar hij de persoonlijke spullen van Amany doorzocht op zoek naar bewijs voor een affaire. Terwijl hij in hun woning was, ging de telefoon over en hoorden ze Amany’s stem. De agent dwong de familie de kamer te verlaten en beëindigde het gesprek zelf, waarna hij het telefoonnummer verwijderde.

Gedwongen isolatie en bekering
Uit latere ontdekkingen op Amany’s Instagram-account bleek dat ze in contact stond met een islamiseringsnetwerk. Een klasgenote, Amira, introduceerde haar bij een jonge moslimman genaamd Islam. Hij probeerde haar te overtuigen om alle banden met haar familie te verbreken en een islamitisch huwelijk aan te gaan voor haar 'eigen bescherming'.

Islam vertelde haar dat een islamitische geleerde, Sheikh Nasser, haar zou helpen om 'veilig' te bekeren. Deze imam zou ervaring hebben in het wijzigen van identiteitsdocumenten en het regelen van werk en onderdak voor nieuwe bekeerlingen. Ook zou hij een contactverbod tussen Amany en haar familie afdwingen via de nationale veiligheidsdienst. Sindsdien heeft haar familie niets meer van haar gehoord.

Groeiend probleem
De gedwongen bekering en uithuwelijking van koptische christelijke vrouwen is een groeiend probleem in Egypte, waar ongeveer tien procent van de bevolking koptisch christen is. Volgens Coptic Solidarity worden deze zaken vaak weggewuifd als vrijwillige bekeringen en huwelijken. Maar de organisatie stelt dat het aantal verdwijningen en de manier waarop contact met de familie wordt verbroken, niet genegeerd kan worden.

Als de bekeringen vrijwillig zouden zijn, zou het eenvoudig moeten zijn voor de autoriteiten om contact met de families te herstellen. Maar in werkelijkheid gebeurt dit vrijwel nooit. Amany kreeg te horen dat het verbreken van contact en een huwelijk met een moslimman haar enige opties waren om veilig te blijven.

De methoden van gedwongen bekering veranderen ook. Waar vroeger vaak sprake was van ontvoering, worden meisjes nu systematisch misleid en 'gegroomd'. Dit betekent dat ze geleidelijk gemanipuleerd worden door hun sociale omgeving, waardoor ze uiteindelijk geen andere uitweg meer zien dan bekering en isolatie.

Oproep tot actie
Coptic Solidarity roept de Egyptische overheid op om actie te ondernemen tegen deze praktijken. In het rapport pleiten ze voor strengere wetten tegen 'gebruikscontracten' die gedwongen huwelijken maskeren, en roepen ze op tot een consequente handhaving van bestaande wetten tegen kindhuwelijken en religieuze dwang.

Ook vragen ze dat politieagenten die weigeren vermissingszaken te registreren, gestraft worden. Lokale overheden moeten gedwongen bekeringen actief bestrijden en de rechten van Coptische christenen beter beschermen.

Daarnaast pleit de organisatie voor strengere straffen voor ambtenaren en geestelijken die betrokken zijn bij gedwongen bekeringen en huwelijken. Ze roepen op om de vergunningen van imams die zich hier schuldig aan maken in te trekken en ervoor te zorgen dat teruggekeerde meisjes en hun families beschermd worden tegen herhaalde ontvoeringen en intimidatie.

Religieuze onderdrukking als maatschappelijk probleem
Volgens Coptic Solidarity is het probleem groter dan individuele gevallen. “Dit is niet slechts een kwestie van één verdwenen meisje", zegt een woordvoerder. “Dit is een manier om de koptische christenen te vernederen en te verzwakken.”

Veel Egyptische christenen ervaren discriminatie in hun dagelijks leven. Vrouwen lopen daarbij extra risico’s, niet alleen door sociale druk, maar ook door de houding van de autoriteiten. Seksueel geweld en intimidatie door politieagenten en veiligheidsdiensten zijn volgens internationale mensenrechtenorganisaties wijdverbreid.

“Vrouwen worden doelwit omdat hun religie en achtergrond vaak al zichtbaar is aan hun uiterlijk of kleding", meldt de Internationale Federatie voor Mensenrechten (FIDH). “Deze vorm van geweld is niet alleen een aanval op de vrouw zelf, maar op de gemeenschap waartoe ze behoort.”

Een strijd voor gerechtigheid
Voor Amany en haar familie lijkt er geen weg terug. Maar organisaties als Coptic Solidarity blijven de kwestie onder de aandacht brengen en strijden voor gerechtigheid.