Een stem tegen 40.000 abortussen
De kernboodschap van de mars was duidelijk: opkomen voor het ongeboren leven, juist nu het aantal abortussen in Nederland bijna 40.000 per jaar bedraagt. “Met zoveel abortussen in ons land, hebben wij de verantwoordelijkheid om een stem te zijn voor die ongeboren levens die geen stem hebben”, zei Arthur Alderliesten, directeur van Schreeuw om Leven. “Elk van ons vertegenwoordigt hier vandaag vier afgebroken levens, vier kostbare beelden van God.”

Alderliesten ontving voorafgaand aan de mars het boek ‘Mannen, onbedoelde zwangerschap en abortus’, dat aandacht vraagt voor de rol van vaders. “Veel mannen willen wel degelijk betrokken zijn, maar weten niet hoe ze dat moeten doen”, zei hij. “Vaak wordt abortus zelfs gezien als het nemen van verantwoordelijkheid. Dat is een verkeerde aanname, want vaderschap gaat niet over het vermijden van problemen, maar over het aangaan van een levenslange relatie, ook al is die onbedoeld begonnen.”

Chris Stoffer, Tweede Kamerlid voor de SGP, wees op de verantwoordelijkheid van de overheid en noemde specifiek de actie van SGP Jongeren. “Afgelopen woensdag stonden we hier op het Malieveld met een grote glazen bak waarin 3900 sokjes lagen. Elk paar sokjes stond voor tien abortussen. Dat zijn 39.000 ongeboren levens in één jaar tijd”, zei hij. “We hebben gezegd: als we hier volgend jaar staan, moeten dat er nul zijn. Dat is onze missie.” Hij voegde daaraan toe dat praktische steun voor moeders cruciaal is. “De overheid moet meer doen om ervoor te zorgen dat vrouwen in nood niet voor een abortus hoeven te kiezen. Financiële hulp, huisvesting en ondersteuning zijn noodzakelijke middelen om het aantal abortussen te verminderen.”

Don Ceder, ChristenUnie-Kamerlid en recent vader geworden, benadrukte dat abortus vaak wordt gezien als een exclusief gespreksonderwerp voor vrouwen, maar dat mannen ook een cruciale rol spelen. “Het lijkt vaak alsof alleen vrouwen over abortus mogen spreken, maar mannen zijn net zo verantwoordelijk voor het ontstaan van een zwangerschap en moeten ook hun verantwoordelijkheid nemen”, zei Ceder. “Als een vrouw in de knel zit, moet een vader er zijn. Niet om weg te kijken, maar om te steunen en oplossingen te zoeken.”

Ceder hekelde ook de rol van de overheid. “Als een vrouw om financiële of praktische redenen kiest voor abortus, faalt de overheid. Het kan niet zo zijn dat vrouwen het gevoel hebben dat er geen uitweg is, behalve abortus. Wij als samenleving moeten laten zien dat er andere mogelijkheden zijn.” Hij voegde daaraan toe dat de discussie vaak scheef wordt gevoerd: "Als politici hebben we de taak om zorg te dragen dat op zich te verhelpen omstandigheden als huisvesting, financiën en zorgen over studie nooit een zodanige druk op een vrouw kunnen leggen om voor een abortus te kiezen, terwijl ze liever voor haar kind kiest. Daar gaat het in de politiek nauwelijks over.“

Ceder gaf aan dat hij zich ook aangesproken voelt vanuit zijn eigen ervaring als jonge vader. “De geboorte van mijn dochter heeft mij nog meer doen beseffen hoe waardevol elk leven is. Het geeft mij kracht om mij in te zetten voor een samenleving waarin we niet wegkijken, maar juist verantwoordelijkheid nemen.”

Getuigenissen van hoop
De mars werd gekenmerkt door persoonlijke verhalen die de kracht van hoop en praktische hulp benadrukten. Nirvana, een moeder die eerder een abortus onderging, vertelde hoe ze bij een latere zwangerschap steun vond. “Toen ik zwanger bleek te zijn, wist ik niet wat ik moest doen: houden of niet houden. Ik kende de pijn van een abortus, maar wist ook hoe zwaar het is om alleenstaande moeder te zijn”, vertelde ze. “Dankzij Er is Hulp vond ik rust en kon ik mijn dochter Novaya, mijn ‘nieuwe begin’, op de wereld zetten. Het gaat nu goed met mij en mijn kinderen, en ik ben zo dankbaar dat ik deze weg heb gekozen.”

Ook Emma, een waker van Schreeuw om Leven, deelde hoopvolle verhalen. “Op onze eerste dag in Goes koos een stel voor het leven van hun kindje. Dat was zo’n enorme bemoediging”, zei ze. “Het werk dat we doen, is echt enorm belangrijk.”

Zussen Dineke en Nelie Verwoert, die al meerdere jaren meelopen, benadrukten hun motivatie. “We willen een stem geven aan baby’s in de moederschoot die geen stem hebben”, zei Dineke. “Het is zo erg dat er elk jaar duizenden baby’s zijn die geen recht op leven hebben. Daarnaast zijn we hier ook voor de moeders. Het kunnen hele lastige situaties zijn, maar we willen laten zien dat er hulp is”, voegde Nelie toe.

Carlo Aalberts en Kees de Gooijer uit Utrecht besloten dit jaar voor het eerst mee te lopen. “Als je de abortuscijfers leest, hoe hoog die zijn, dat is heel heftig”, zei Kees. “Als je de redenen leest, bijvoorbeeld niet genoeg geld, dan denk ik dat er echt hulp is.” Carlo voegde eraan toe: “De schellen zouden van de ogen van mensen moeten afvallen. Het is gigantisch dat er elke dag 50 abortussen plaatsvinden. Dat is een pijn, waarvan we hopen dat die breder in Nederland gevoeld wordt.” Kees benadrukte: “Het is goed om te laten horen dat er ook een andere kant is. Die kant lijkt niet meer gehoord te mogen worden.”

Tegenprotesten en deelnemers
Langs de route stond een kleine groep pro-abortusdemonstranten die met luide kreten zoals “Mijn lijf, mijn keuze” en “Jullie zijn niet pluis, blijf uit mijn kruis” hun standpunt kenbaar maakten. Mila van der Pluym, een 19-jarige student, zei: “Ik snap dat zij waarde hechten aan het leven van een kind, maar ik wil niet gedwongen worden om een kind te krijgen. Iedereen zou de vrijheid moeten hebben om te kiezen.”

Jakub, een andere demonstrant, koos bewust voor een stil protest. “Ik ben niet voor abortus, maar wel voor keuzevrijheid”, zei hij. “Vrouwen zouden meer opties moeten krijgen om hun kind te houden. De overheid zou hierin meer moeten ondersteunen.” Maar benadrukte hij: “Het is nog steeds haar keuze. Daarom sta ik hier.”

Mohan Verstegen, een mannelijke deelnemer aan het pro-abortusprotest, stelde: “Het gaat niet om de rechten van het ongeboren kind. We kunnen nog zoveel ethische discussies voeren, maar het gaat erom dat een vrouw beschikt over haar eigen lichaam.” Hij voegde daaraan toe dat hij zich inzet voor het begeleiden van vrouwen naar abortusklinieken. “Vrouwen kunnen altijd contact met ons opnemen, ook na de abortus, als ze daar behoefte aan hebben. Maar uiteindelijk is de keuze altijd aan de vrouw.”

Na het tegenprotest sloten Quincy en Marjolein Simons zich aan bij de mars. Voor hen was het de eerste keer dat ze meededen. “Wij lopen mee omdat we alle levens waardevol vinden. We vinden het een mooi initiatief om dit te mogen doen. Daarom zijn we hier”, zei Quincy. Marjolein voegde eraan toe: “Het is zo scheef dat abortusrechten worden gepresenteerd als vrouwenrechten, terwijl abortus juist zoveel vrouwenlevens eindigt.”

Hoopvolle afsluiting
De mars zelf verliep stil en ingetogen. Na ruim twee uur keerde de achterhoede terug op het Malieveld, waar nog volop werd nagepraat. Arthur Alderliesten sloot de dag af met een inspirerende boodschap: “Ondanks alle ellende in ons land, is Nederland met deze grote Mars voor het Leven óók een bron van inspiratie voor andere landen in Europa. Deze mars is een mars van hoop. Laten we huiswaarts keren als hoopvolle mensen, in de verwachting dat uiteindelijk het leven, het licht en het goede zullen overwinnen.”

Ondertussen vond elders in Den Haag voor het eerst een 24-uurs Prolife conferentie plaats. De conferentie georganiseerd door David Verhulst van de Roaring Lions Ministries was een combinatie van lofprijzing, gebed, woordbediening en getuigenissen. Ook Kees van Helden van Kies Leven sprak hier, onder andere over het belang van waken. "Zoveel levens worden gered, elke keer weer als er wakers bij de kliniek staan." Hij haalde aan hoeveel duizenden meeliepen aan de Mars voor het Leven: "Wat zou het mooi zijn als al die duizenden mensen op het Malieveld mee gaan waken, zodat er elke dag bij elk abortuscentrum wakers staan!"