Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Ik heb geen idee meer hoe het blad heette, waarin dat geweldige verhaal stond. Het was in mijn herinnering een blad van de economen van de Erasmus Universiteit. Maar de herinnering is een weg vol diepe kuilen, vooral als mensen zeggen iets zeker te weten. U merkt, ik dek me in. Ik las het zo’n veertig jaar geleden en het komt opeens weer bij me boven.
Een man had een pannenkoekenrestaurant, dat als een trein liep. Door mond tot mond reclame groeide het de koekenpan uit. Op een gegeven moment moesten mensen enkele weken tevoren reserveren om zo’n veelgeroemde pannenkoek te bemachtigen. De keuken kon het nog nauwelijks aan. De uitbater raakte ten einde raad en overwoog de zaak uit te breiden. Hij dacht: ‘Ik vraag mijn zoon om advies, die heeft immers economie gestudeerd.’ De vader stelde voor om de zaak uit te breiden, maar de zoon kreunde: ‘Hoe kun je het bedenken, pa! Weet je niet hoe het er macro-economisch aan toe gaat in de wereld? We zitten aan de vooravond van een diepe depressie. Het zou me niet verbazen dat de inflatie ons straks om de oren giert. Je moet echt pas op de plaats maken.’