'Het lijkt er veel op dat je denkt: nu ik mijn hart aan Jezus heb gegeven ga ik die oude mens kwijtraken', stelt ds. A. van Vuuren. 'Dat is een misrekening. Je moet er maar op rekenen dat er een telkens terugkerend gevecht zal zijn tussen de oude en de nieuwe mens. Het was om die reden dat een pasbekeerde inboorling angstig tegen de zendeling zei: “Toean, ik heb twee harten.” Jij merkt dat je oude vlees nog sterk is? Nou het is nog veel sterker dan je denkt. In eigen kracht kun je niet eens tegen die oude mens op. Alleen in Christus’ kracht. 

Als we gered zijn via het geloof in Christus, zijn we nadien bepaald niet zondeloos geworden. Onze oude mens is taai. Die geeft niet op. Als we denken de oude mens door de voordeur er uitgewerkt te hebben, zullen we merken dat hij door de achterdeur weer is binnen gekomen. Bekering heeft wel een begin, maar het is ook een doorgaand proces. Hoe langer hoe meer sterven aan je zelf en hoe langer hoe meer opstaan met Christus. Nergens in de Bijbel lezen we dat een gelovige hier op aarde de zonde in zijn leven te boven komt. We zijn door Christus wel verlost van de heerschappij van de zonde, maar niet van de macht van de zonde.

In Efeze 4 schrijft Paulus  de gelovigen: “Doodt dan uw leden die op de aarde zijn.” Biddend tot de Heere gaan is inderdaad een middel om je lusten in te tomen, maar ook zingen en goede muziek opzetten. Je gedachten verzetten, gaan sporten of iets dergelijks. Daarom worden we in Efeze 6 opgeroepen om de geestelijke wapenrusting aan te doen. We hoeven Goddank niet te strijden in eigen kracht. En het is geen hopeloze strijd. Ons staat een sterke Held ter zij. We mogen strijden vanuit Zijn overwinning. De eindoverwinning is zeker', aldus de hervormde emerituspredikant.