Marokkaanse Abbie Chalgoum hoorde nergens echt bij: "In Jezus' lijden zag ik mijn eigen lijden"

Acteur Abbie Chalgoum werd in 1979 geboren in Marrakech. Op zijn derde verhuist hij naar Venlo. Het gezin reist de vader van Chalgoum achterna die dan al enige tijd in Nederland verblijft. De vader van Abbie heeft echter maar weinig aandacht voor hem. Hoe dat van invloed is geweest op en zijn verdere leven, deelde Abbie afgelopen zondag bij Hour of Power.

"Toen mijn vader een vaste baan kreeg bij een ijzergieterij heeft hij ons naar Nederland gehaald. Met het idee dat het hier allemaal veel beter, mooier en eerlijker zou zijn voor ons", begint Abbie zijn verhaal. "Ik kende mijn vader toen ik naar Nederland kwam helemaal niet zo goed. Ik leerde hem hier pas kennen. Ik groeide op met huiselijk geweld. Misschien omdat mijn vader niet zo goed kon aarden, of omdat hij voor veel broers en zussen moest zorgen die in Marokko waren achtergebleven. Maar dat gesprek heb ik helaas nooit met hem kunnen voeren."

Abbie krijgt namelijk continu verwijten naar zijn hoofd geslingerd van zijn vader. "Hij was continu met zijn beschuldigende vinger aan het wijzen. Je bent als jong kind nog op zoek naar wie je bent en wie je wilt worden. Als je mishandeld wordt thuis, hoop je alsnog gezien te worden op straat of op school. Maar als niemand je ook daar ziet, ga je niet minder van anderen houden maar wel minder van jezelf. Dat is ontzettend tragisch, want ik gaf mezelf dus de schuld."

Alcohol
Hoe ouder Abbie wordt, hoe minder hij zich ergens bij voelt horen. "Voor Nederlanders was ik altijd 'de Marokkaan'. Ik was nooit een Nederlander zoals Piet, Klaas of Jan. Maar voor de Marokkaanse gemeenschap was ik te veel een 'verkaasde Marokkaan'. Ik was te veel een Nederlander, een nepmoslim, een nepmarokkaan. Ik trok mij daardoor steeds meer terug in mijn eigen hoofd. Ondertussen probeerde ik alles aan te grijpen om gezien te worden."

Abbie zoekt uiteindelijk zijn toevlucht in de alcohol. "Ik dacht daar mijn rust in te vinden omdat ik zo tegen mezelf aan het vechten was in mijn hoofd. Het werd ook rustiger want ik dronk mezelf soms buiten westen. De dag erop werd ik dan wakker en begon ik maar weer te werken. Niemand wist wat er aan de hand was. Ik moest steeds meer drinken om rust te vinden, om niet mezelf te hoeven zijn."

Op een gegeven moment vertelt Abbie aan vrienden en familie dat hij een wereldreis gaat maken. Maar hij is eigenlijk heel wat anders van plan. "Ik zat in Nederland al flink aan de zware pijnstillers vanwege pijn aan mijn nek na een auto-ongeluk. Op een nacht had ik zwaar gedronken en kon ik toch nog steeds geen rust vinden. Alle ellende stapelde zich op. Toen dacht ik bij mezelf, waarom maak ik er geen eind aan? Ik heb toen 24 pillen naar binnen gewerkt met alcohol. Maar ik ben de volgende ochtend toch weer wakker geworden."

Afscheidsbrief
Dan besluit Abbie dus op reis te gaan. "Ik dacht, ik doe nog één keer de grote Abbie-show. Ik vertelde nog één keer aan iedereen hoe goed het met mij ging en dat ik lekker zou gaan rondtrekken. Maar ik had mijn afscheidsbrief al geschreven."

De auteur leest vervolgens zijn afscheidsbrief voor, die hij in een autobiografisch boek verwerkt heeft. "‘Als jullie dit lezen ben ik er niet meer. Het spijt me. Maar het is beter zo. Zorg goed voor elkaar. Ik hou van jullie, Abbie.’ Ik had mijn einde gepland in Laos, op een touwbrug. Begrijp mij goed, ik wilde niet dood. Maar ik wist niet hoe ik moest leven. Dus de dood leek makkelijker. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan omdat ik op het laatste moment toch aan mijn moeder en zus dacht, waar ik een hele goede band mee heb. Ik wist dat als ik van die touwbrug zou springen ze nooit zouden weten wat er in mij speelde. Ze zouden het zichzelf wél kwalijk nemen. Mijn moeder zou sterven van verdriet. Dus ik koos op dat moment niet voor mezelf maar voor mijn moeder en mijn zus."

Daar op die touwbrug in Laos besluit Abbie dat er geen derde zelfmoordpoging meer komt. "Ik moest het gaan vertellen van mezelf. Aan een wildvreemde die heel ver van mij afstond. Ik heb die persoon gelukkig gevonden in een vertrouwenspersoon. Het eerste wat die persoon deed toen ik het verteld had was mij omarmen. Zo van, je bent thuis. Dat was wat ik nodig had, ik miste die liefde."

Die houding ziet Abbie ook terug in het verhaal van de verloren zoon. "Ik ben zelf altijd verloren geweest. Wat mij raakt aan dat verhaal is dat die Vader zo liefdevol is. Dat zijn verleden er niet toe doet en dat Hij zegt: 'Welkom thuis, Ik ben er voor je.' Dat heb ik altijd gemist, zijn zoals ik ben. En dat dat dan accepteren. De knuffel, de omhelsing, de liefde voelen."

Beker
Als Abbie in Laos uiteindelijk de keuze maakt om te willen leven, neemt hij vervolgens zijn script voor de rol van Jezus in de passiespelen door. "Ik ben gaan lezen en ik herkende mij in het verhaal. Die hele lijdensweg, dat was mijn verhaal. Het dragen van het kruis, dat was mijn kruis. Ik ben er altijd voorzichtig in geweest om dit te zeggen, maar ik was Jezus en Jezus was mij. Ik hoefde die rol niet te spelen, ik keek mensen aan met mijn eigen leed en mijn pijn. Ik hoopte dat het tot ze zou spreken, dat mijn ellende verteld zou worden. Ik wilde de warmte en het gevoel hebben dat ik één van de andere zou zijn. In die vertwijfeling van 'laat deze beker alstublieft aan mij voorbijgaan', vond ik de Mens en ben ik daar ontzettend van gaan houden. Ik wilde ook sterk zijn als Hem, om door te kunnen gaan. Hij wist: dit wordt mijn einde maar Ik ga door. Want mijn verhaal, mijn rol en mijn boodschap is nog veel groter dan Ik zelf ben."

Abbie gaat naar Jeruzalem en ziet daar drie verschillende geloven door elkaar heen lopen. "Iedereen is er wel bezig met zijn eigen wereld. Ik dacht: wat leven we naast ellkaar, dit kan nooit het idee zijn geweest van het geloof. Ik heb de Jezus-route gelopen om het allemaal te ervaren. Dat vond ik ontzettend mooi om te doen. Ik kwam mezelf tegen. Pas veel later kwam ik Jezus tegen. Hij heeft mij geholpen in mijn lijden en toen ben ik van Hem gaan houden, als Mens. Die niet zo ver van mij afstond. Dat heeft mij geholpen in mijn zoektocht naar wie ik ben."

Denk jij aan zelfdoding? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 113 (lokaal tarief) of 0800-0113 (gratis).

Deel dit artikel op: