Huis en haard verlaten
Ze konden en wilden het niet langer negeren. Eind 2007 hebben ze het spaargeld bij elkaar geraapt en zijn ze met de twee jongste kinderen gegaan voor een eerste ontdekkingsreis. Ricky kreeg in de eerste stad waar ze voet aan wal zetten vrijwel meteen een baan aangeboden als voetbaltrainer. “Maar we voelden heel sterk dat we naar een stad in het oosten moesten. Daar komt mijn vader vandaan. Ik kom uit een gebroken gezin en heb mijn vader pas later in mijn leven leren kennen.”

En in die stad, in het grootste moslimland ter wereld, stond een kerk met 12.000 zitplaatsen en duizenden gemeenteleden. “De voorganger vroeg wat mijn talenten waren. Ik vertelde hem dat ik profvoetballer ben geweest, docent bij de KNVB en jarenlang in het onderwijs heb gewerkt. ‘Wil je ons komen helpen?’ vroeg hij. Hij had land aangekocht, met eigen geld en de gemeente was rijk. Hij wilde een voetbalschool beginnen. Maar de christelijke professionele voetballer die hij daarvoor had aangenomen, was net twee maanden geleden overleden. Er was een huis voor ons, vervoer en salaris.” Ricky en Dewi vlogen terug naar Nederland, zegden hun baan op en verkochten het huis. Ze vonden in OM een zendingsorganisatie die hen vanuit Nederland wilde begeleiden en vertrokken in 2011 definitief.

Goedkeuring en acceptatie van moslims
Het doel van de voetbalclub is en was altijd evangelisatie. De 150 leden bestaan voor vijftig procent uit kinderen of jongeren die, net als bij ons, ‘op voetbal zitten’. De overige vijftig procent komt vanuit heel het land en zit hier met een voetbalbeurs, inclusief christelijke scholing en huisvesting. Negentig procent van die selectie is moslim. “We leiden ze op tot voetbaltrainers. Drie van de profvoetballers in het nationale team hebben ons programma doorlopen”, zegt Ricky. Omdat ze zoveel goede voetballers leveren, is de club in heel het land bekend. “Mensen weten wel dat we een christelijke voetbalclub zijn, maar omdat het goed is voor voetbalcarrières om bij ons te trainen, nemen moslims dat voor lief.”

De voetbalclub ‘hoort’ bij de evangelische kerk, net als de basisschool, de middelbare school en een ROC. Die scholen bieden vooral plek aan kinderen van minder bedeelde gezinnen op het eiland. De club probeert te evangeliseren zoals Jezus het deed. “Door in relatie te zijn, te zorgen voor elkaar en te dienen. We koken en eten regelmatig samen met de spelers en zijn open over onze relatie met Jezus. Dat accepteert iedereen.” Dewi geeft Engelse les en lessen in handvaardigheid. Ze investeert in vriendschappen met de lokale bewoners. En ze zien dat God werkt, door alles heen. “God is gisteren, heden en tot in alle eeuwigheden nog steeds dezelfde God en ook hier doet Hij vele wonderen en tekenen, waaronder genezingen.” In de afgelopen veertien jaar hebben Ricky en Dewi gezien dat de belofte van Joël waarheid wordt. “Die belofte dat Gods Geest in het laatst der dagen zal worden uitgestort over ALLE vlees. Wij zien dit gebeuren in de levens van de jongens die bij ons voetballen door dromen, visioenen. We horen verhalen vanuit het hele land over moslims die worden aangeraakt.” Een gebeurtenis die hen altijd bij zal blijven, was een doopdienst in 2011. “Er werden 3000 mensen gedoopt, de helft van hen was moslim. Moslimleiders waren uitgenodigd en woonden het bij, een teken dat ze het goedkeurden. Dat was geweldig.”

Lokale gemeenschap
Omdat voetbal zo’n populaire sport is, “bijna elk kind speelt het, zelfs in de achterbuurten op stoffige veldjes en op blote voeten”, is het een hele mooie manier om met de gemeenschap in contact te komen. Regelmatig bezoeken de trainers afgelegen dorpen of eilandjes, met niets meer dan een voetbal, hesjes, pionnen en een pompje. Ze blijven daar een paar weken, leren lokale mensen wat ze nodig hebben om de trainingen te geven en gaan daarna regelmatig terug.

Het is een hele duurzame manier van evangeliseren. Er gaan soms jaren overheen, voor een relatie met een gemeenschap voldoende opgebouwd is om te kunnen delen van het geloof. “Wij wisten ook dat we hier langere tijd zouden blijven, minimaal tien jaar. Korter kan volgens ons ook niet, niet hier, waar alles vanuit de relatie gaat. We ervaren echt dat het opleiden van lokale gelovigen een ‘must’ is. En zelfs na veertien jaar leren we nog steeds nieuwe dingen over de cultuur van het land.”

Naar huis?
Veertien jaar wonen ze er nu. “De laatste tijd groeit bij ons het verlangen om het werk hier over te dragen. We merken dat onze kinderen en kleinkinderen ‘trekken'", zegt Ricky. Ze vragen God wat Hij wil dat ze doen. “Mogen we terug naar Nederland of gaan we de komende jaren heen en weer reizen? Is ons werk hier ‘af'?". Op dit moment is Ricky al twee lokale jongens aan het coachen om de dagelijkse leiding van hem over te nemen. “Maar het is wel belangrijk dat er een internationale naam aan de voetbalschool verbonden blijft.” Het blijft zoeken. “Gelukkig hebben we al tien jaar een heel actief, biddend thuisfrontteam en kerk en voelen we die steun. We geloven dat God ons zal vertellen waar ons nieuwe thuis zal zijn.”

* Ricky en Dewi zijn niet de echte namen van deze zendelingen. Uit veiligheidsoverwegingen is gekozen voor een pseudoniem. Er worden om die reden ook geen landen of plaatsnamen genoemd.

Bovenstaand artikel verscheen op de site van OM en is met toestemming overgenomen door Cvandaag.

Deel dit artikel op: