"Inderdaad was Ismaël ongeveer 16 jaar toen hij door zijn moeder onder de struiken geworpen werd", antwoordt ds. P. Molenaar. "Zelf vind ik dat niet zo’n rare uitdrukking. De NBG verklaart het zo dat hier een jeugdige leeftijd verondersteld wordt. Maar je kunt wel begrijpen dat Hagar, als je kind bijna van dorst sterft, hem bijna als een dode onder een van de struiken gelegd heeft, al was hij al 16 jaar oud. Misschien is het zo neergeschreven omdat Hagar wel zeer verdrietig was en op afstand ging zitten omdat ze moeilijk kon aanzien dat haar zoon van dorst zou sterven. Dit werpen is mijn inziens meer een uitdrukking van wanhoop omdat Hagar ook niet weet hoe het verder moet.

Bovendien kan in het Hebreeuws 'werpen' ook gebruikt worden in de zin van 'leggen', zo las ik bij de verklaring van dit Hebreeuwse woord. Daarom moeten we maar niet te veel achter dit woord zoeken. Onze vertalers hebben toch werpen gebruikt, waarschijnlijk omdat de wanhoop voor Hagar groot geweest zal zijn. Hij was al een grote jongen, maar hij was door dorst bijna als een dode geworden en nu ook als een klein kind dat in alles geholpen moest worden. Hij leek te zullen sterven, wat voor Hagar een reden was tot grote droefheid. Er zullen vele gevoelens bij moeder Hagar daarom boven gekomen zijn en haar op dat ogenblik tot wanhoop gedreven hebben.

Je moet vooral oog hebben voor de het grote verdriet en de wanhoop van Hagar, terwijl Ismaël verhoring ontvangt zelfs bij het naderen van de dood. Want ze mag even later een waterput ontdekken, zodat Ismaël water ontvangt, wat voor hem letterlijk van levensbelang was", maakt de hervormde emerituspredikant uit Lunteren duidelijk.