Corona brengt ons leven tot stilstand: Hemelse hulp in Hollandse stilte

Tot in elke vezel van ons bestaan heeft het coronavirus ons geraakt. Waar voorheen corona alleen geassocieerd werd met een lekkere zomerdrank, ademt het nu al weken de sfeer van bedreiging, ziekte en dood. Wij mensen zijn stilgezet binnen een stille doodse 24/7-economie, die tot voor kort door niets en niemand te stoppen leek. Er is geen actie van Albert Heijn met hamsters in de hoofdrol nodig om ons te verzekeren van genoeg bruine bonen en wc-papier. Toch neemt dat de angst uit deze onzekerheid niet weg. Deze situatie voelt voor mij als een oorlogstijd; we zijn in oorlog met een onzichtbare vijand.

Gemiddelde Vinex-bewoner
Eén van de eerst getroffen gemeenten is mijn woonplaats Houten. Normaal gesproken is Houten een groot dorp in de schaduw van de stad Utrecht, waar kinderen nog redelijk beschermd opgroeien. Als kinderkapper heb ik er veel leuke en zelfs dierbare contacten. De gemiddelde Vinex-Houten-Zuid bewoner, waar ik ook toe behoor, heeft een bovengemiddeld leven. Het zijn veelal hoogopgeleide mensen met een aantal kindjes. Zij werken beiden hard om zichzelf en hun kinderen een mooie toekomst te geven. Zeven dagen in de week geven ze alles aan werk, gezin, school en sport; om het maar niet te hebben over de sociale verplichtingen. Ongelukkig zijn ze veelal niet; wel extreem vermoeid.

Er moet in hun geoliede levensmachine níets haperen, want dan wankelt alles. Regelmatig vroeg ik aan een klant: kan je niet iets minder gaan werken? Maar vaak was het antwoord: ‘de vaste lasten laten dit niet toe. De huizen hier in Houten zijn onbetaalbaar op één inkomen en de levensstandaard ligt hoog.’ Lange tijd gunde ik de gezinnen wat meer rust, maar wie had dit scenario kunnen bedenken? Met pijn in mijn hart sloot ik een aantal weken geleden mijn kinderkapsalon en de kleurige ruimte functioneert nu als werkplek van mijn zoon.

Opvoeding en levensvisie
Veel mensen in mijn omgeving geloven niet in God of geven er geen praktische invulling aan. Al zouden zij iets concreets met geloof of kerk overwegen, waar halen zij de tijd vandaan? Zij kiezen meestal wel bewust de school die nog een link heeft hun eigen katholieke opvoeding of voortvloeiende levensvisie. Het voelt belangrijk dat hun kinderen niet totaal vervreemden van tradities en zelf eerlijke keuzes leren maken. Een stap naar de kerk voelt een brug te ver. In het overvolle leven is de zondag juist dat extraatje. De ultieme mogelijkheid om boodschappen te doen, een nieuwe keuken uit te zoeken, sporten en familie te bezoeken. Of gewoon om na een intensieve week helemaal niets doen en te ontspannen. Zelf begrijp ik dat maar al te goed, al bezoek ik wel wekelijks een kerk en is God mij alles waard. In de kerk ontvang ik rust, nieuwe kracht en voel ik gemeenschapszin.

God weggezet
In onze consumptiemaatschappij hebben we God, oneerbiedig gezegd, in de hemel weggezet. Alleen bij trouwen en rouwen is er voor Hem soms nog een plekje. Veel onzekerheden dekken we af met een goede bankrekening, leuke baan, mooie vakantie en fijne vrienden. Waar we vroeger God en elkaar (nodig) hadden, benaderen we nu onze zorgverzekering en nemen plaats op de bank van huisarts en psycholoog.

We leven in een maatschappij waar zelfredzaamheid, zelfbeschikking, individualiteit en tolerantie de belangrijkste pijlers zijn. Het geeft recht en vrijheid maar géén verbondenheid. De vrije markt, welvaart en het geld leken belangrijker dan welzijn en het omzien naar elkaar. We wilden waarschijnlijk wel, maar hadden geen tijd of moesten uitrusten van de tredmolen van het werk waarmee we onze welvaart financierden. Nu blijkt onze welvaart op een zeer wankel fundament gebouwd te zijn. Twee weken uitval van economische activiteiten en we moeten vrezen voor het ergste.

Kerk-eilandjes
Bovengeschetst leven is ook verweven met mijn eigen reformatorische kerkkring. ‘k Zie nog die welvarende foto’s bij de Biblebelt-tentoonstelling in het Utrechts museum vorig jaar. Dienen wij nog wel dezelfde God als mijn opa, die geen verzekeringen had, altijd uitdeelde en precies genoeg geld overhield voor ziekte en begrafenis? In deze corona-ellende verwijst mijn kerkverband naar de Heere in de hemel en Zijn oordelen over ons land. Als kerkmens begrijp ik hoe zij dit bedoeld, maar is dit nu een hoopvolle boodschap voor de samenleving? Waar waren onze dankbare lofzangen en getuigenissen toen Hij duizenden zegeningen zond? De duivel die ook een onzichtbare werkelijkheid is, laat ons liever alleen geloven in een vertoornde God dan in een God Die Zich liefdevol ontfermt. Kerk-eilandjes en godsdienst vindt hij totaal geen probleem; Bijbels leven wel. Dat is zoals de Heere Jezus in het Nieuwe Testament, Die neerknielde naast de minste mens op aarde. Ons past nu alleen ootmoedig gebed en dankbare daadkracht.

Echt van waarde
Eén coronawind over ons zorgvuldig geplande kerkelijke- en maatschappelijke leven en alles kwam in de laagste versnelling of tot stilstand. In deze plotselinge crisis werd snel duidelijk wat écht van waarde is. Het benadrukt het belang van gemeenschappen, saamhorigheid en het omzien naar elkaar. Misschien zullen we blijvend een deel van onze rechten, vrijheden en welvaart moeten inleveren. Maar overal zie je ‘geloof, hoop en liefde’ ontstaan in hartverwarmende initiatieven. Dan ben ik ondanks alle zorg verwonderd en hoopvol. In veel plaatsen worden er weer pannen soep bij ouderen bezorgd, zijn er acties voor verpleegkundigen en spreken we met warmte over de vakkenvullers die zorgen dat het dagelijks brood weer in de winkels ligt.

Laten wij er als christenen vooral nog een schepje bovenop doen, door blijvend goed te doen in onze omgeving. In kleine dingen kunnen we groot verschil maken. We mogen toch rust en zekerheid uitstralen die ervaren wordt door het geloof in Jezus Christus? Onze taal hoeft niet mooier te zijn dan staat omschreven in de Bijbel.

Paasfeest
Binnenkort zal het weer Pasen zijn. God, de Schepper van hemel en aarde, werd zichtbaar door Zijn Zoon Jezus naar deze aarde te laten gaan. De kerkelijke leiders uit die tijd vermoorde deze goeddoende Man. Maar Hij overwon de dood en is na hemelvaart de hemelse Hoop voor een wereld in nood. Straks met Pinksteren herdenken we dat God, Zijn Heilige Geest hier op aarde als Trooster gaf. Hij wilde voelbaar worden in de werkingen van Zijn Geest, om ons dagelijks bij te kunnen staan. Daarom gun ik ons mooie Nederland weer meer Mysterie: Hemelse Hulp in Hollandse stilte. Iedereen ondanks alles een rijk gezegend Paasfeest toegewenst!

Deel dit artikel op: