Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Nieuws
02 juli 2014
door
Dick van den Bos
Hoe is het nu met Simon Ekkelboom?
Een van de meest gedeelde artikelen van het afgelopen jaar: Simon Ekkelboom die tijdens Opwekking uit de rolstoel opstond, nadat een gebedsteam voor hem ging bidden. Simon was niet gelovig, was daar op bezoek bij vrienden, en liet zich na de genezing ter plekke dopen. Kan hij, nu een paar weken later, nog steeds lopen? Hoe reageert de buurt op het nieuws? En hoe staat Simon nu tegenover het geloof? CIP.nl bezocht hem in zijn huis in een karakteristieke volksbuurt in Zaandam en liet zich bijpraten.
Op het moment van genezing was Simon op visite bij christelijke vrienden, die hun caravan bij Opwekking hadden staan. Hij kwam allerminst voor het geloof – maar vooral voor de gezelligheid en het mooie weer. Totdat er een gebedsteam hun caravan passeerde, die voor hun ogen een meisje genas. “M’n vrouw zei: ‘Laat ook voor je bidden, wie weet helpt het’. Ik zei: ‘Ah joh, schiet op’. Ik geloofde er niet zo in. Maar uiteindelijk hebben ze toch gebeden. Het duurde drie kwartier. Ik voelde het warm worden en er verschoot ineens wat in m’n rug. Ik probeerde te staan en het lukte.” Hoewel Simon normaal alleen 90 graden gebogen kon staan, stond hij nu rechtop.
“Ik kon het op het begin moeilijk bevatten. Je komt in een roes terecht”, zegt hij in het bijzijn van zijn vrouw Antje en de buurvrouw, mevrouw Brouwer. “Het is ongelofelijk. Je kan lopen, je wordt gedoopt en ineens sta je tegen duizenden mensen te praten in een tent. Ik sprak wel vaker voor grote groepen bij de Carnavalsvereniging, maar dit is anders.”
Sterker worden
Simon staat op om te laten zien hoe hij er nu voor staat. Op vrij soepele wijze loopt hij om de koffietafel heen. Het gaat erg goed met hem. “Ik ben nu sterk aan het worden. Je gaat langzaam fietsen en lopen. M’n spieren hebben door de spier-dystrofie negen jaar niets gedaan. Ze zijn erg slap. Mijn vrouw en de buurvrouw zeggen steeds dat ik rustig aan moet doen. Maar het is moeilijk. Vorige week had ik last van m’n rug. Volgens de fysiotherapie had ik het wat overbelast. Maar het gaat nu stukken beter. Ik heb geen angst voor een terugval, want het gaat met de week beter. Ik loop nu overal naar toe!” Z’n vrouw Antje reageert opgetogen. “Hij kan eindelijk weer spullen uit de keukenkastjes pakken. Normaal kon hij er niet bij vanuit de rolstoel.”
Simon verraste ook de dokter door ineens lopend binnen te komen tijdens een bloedsuikercontrole. “Hij zei: ‘Ik ga je feliciteren, dit is echt een wonder’. Ook de fysiotherapeut stond versteld. Maar hij geloofde dat zulke dingen kunnen gebeuren.”
Kerk
Zijn genezing heeft inmiddels meer impact dan alleen op fysiek vlak. Sinds een paar weken gaat Simon met zijn hele familie naar de kerk. “We kregen vanuit Opwekking nazorg. Want ja, als je niet gelovig bent weet je helemaal niet hoe het verder moet. Maar meneer Leen van Sloten van Opwekking helpt ons. Via hem zijn we in een pinkstergemeente terecht gekomen – Ichthus, in Zaandam. Mijn kinderen, kleinkinderen en mijn zus wilden ook dolgraag mee. We kwamen met zestien man. Ze vonden het allemaal schitterend en gaan nu elke zondag mee. We werden heel goed ontvangen. De kleinkinderen gaan naar een kinderdienst, waar ze plakken en tekenen. Ze vinden het fantastisch. De ‘pastoor’ komt ook vaak langs bij mij thuis. Gisteren nog en morgen weer.”
“De Heere Jezus heeft mij echt geholpen. Ik ben de afgelopen weken opnieuw tot geboorte gekomen. Van geen geloof naar ‘het is er’. Ik bid nu ineens. Dat heb ik ook nooit gedaan. God begint steeds meer te leven” Antje vult aan. “Hoe het kan, weet ik ook niet. Ik ben eigenlijk katholiek. Simon is nu van het christendom. Misschien komt het wonder door God, maar dat vraag ik wel als ik overlijd. Dan kom je boven en dan kan je het vragen. Maar ik ga met Simon mee naar de kerk en de diensten zijn heel leuk. De pastoor vertelt leuke dingen. Je kan er ook wat van leren.”
Reacties
Inmiddels komt buurvrouw Nel Galje ook binnen. Ze vertelt wat ze gezien heeft. “Ik woon hier nu zeven jaar, dus ik weet niet anders dan dat Simon in de rolstoel zat. Maar ik keek op een zondagochtend op facebook en ik schrok me rot. Er stond een filmpje op waar Simon aan het lopen was. Ik denk: ‘Volgens mij ben ik helemaal de weg kwijt, dit kan niet.’ Ik ben blijven zitten en even later hoorde ik Simon buiten. Hij kwam terug van dat Pinksterfestival. Ik heb me snel aangekleed, want dit wilde ik zien. En ineens zag ik hem staan. Ik wist niet eens hoe groot hij was. Ik dacht dat ik gek was.”
“Later in de week stond mijn dochter van 35 het padje schoon te maken. Ze is net als ik niet gelovig. Ze keek achterom en ineens stond Simon daar in de deur. Ze draaide zich meteen weer om en liep naar binnen. Helemaal geschokt. ‘Mam, ik weet niet wat ik moet zeggen hoor, Simon staat daar.’ Het ging helemaal mis in haar hoofd, want dit kan normaal gesproken niet.”
Dat het een wonder is, staat voor Nel wel vast. “Ik ben door omstandigheden mijn geloof in God kwijtgeraakt een tijd geleden. Maar als ik dit zie denk ik: het kan niet anders dan dat dit de hand van de Heer is. Normaal geloofde ik zulke verhalen niet, maar nu gebeurt het bij m’n buurman. Het zet me wel aan het denken.”
Negatieve reacties heeft Simon nog niet gehad. “De hele straat is zo positief. Ze sturen me kaartjes en vinden het mooi.” Buurvrouw Brouwer valt in. “Ik heb van enkele mensen – buiten deze straat - gehoord dat ze zeiden dat de ziekte tussen Simons oren zat, omdat hij nu weer loopt. Dan kunnen ze me niet kwaaier krijgen. Deze meneer is negen jaar geleden afgekeurd. De dokters zijn toch niet achterlijk? Hij was zo ver heen dat hij niet eens meer herkeurd hoefde te worden. Maar gelukkig zijn de meeste mensen heel blij voor Simon.”
Ook voor Simon overheerst het positieve. Hij heeft er zelfs over verteld op de openbare basischool van zijn kleinzoon. “M’n kleinzoon ging naar school en heeft het verhaal daar verteld. De juffen pakten meteen een grote kaart en zetten er wensen en handtekeningen op. Later nodigden ze me uit om voor de klas te vertellen wat er gebeurd was. De kinderen hadden vragen hoe het zo ineens zo kon. Ik zei tegen de jongens: ‘Ze zijn wezen bidden en hebben de Heere Jezus om hulp gevraagd. En ik heb die hulp en de genezing van de Heere Jezus mogen aanvaarden.’ Ik legde uit dat ik gedoopt was en dat vonden ze allemaal heel positief!”
Deel dit artikel op:
Stitcher