Mijn worsteling met een gezonde kerkcultuur
Wat begint als een bijbels principe van respect en erkenning voor leiderschap, kan langzaam veranderen in een cultuur van vrees en manipulatie, zo schreef ik onlangs. Ik vertelde ook hoe we als leiderschapsteam besloten om titels af te schaffen in onze kerk om meer gelijkwaardigheid te creëren. Maar wat begon als een bevrijdende stap richting openheid en verbondenheid, bracht onverwachte uitdagingen met zich mee. In dit artikel deel ik waarom die balans tussen eer en gelijkwaardigheid soms lastig is en hoe ik nog steeds worstel om hierin mijn weg te vinden.
Als gelijkwaardigheid doorslaat
Na het afschaffen van titels in onze kerk leek alles eerst soepeler te lopen. Mensen voelden zich meer op hun gemak en de afstand tussen leiders en leden leek kleiner te worden. Maar na enkele maanden begon er iets te kantelen. De balans sloeg door.
Onder sommige (vooral jonge) mensen begon er een houding te ontstaan die nét iets te los werd. Wat eerst een fijne openheid was, veranderde langzaam in een ongezonde vorm van gelijkheid. Ik kreeg appjes met:
• ‘Hey, je hebt dit nog niet gedaan. Hoe zit dat?’
• Of op zondagochtend: ‘Yo gabber, hoe is het?’ gevolgd door een high five in plaats van een normaal gesprek en een hand.
Praatmee