“Vorig jaar december is mijn vrouw op relatief jonge leeftijd overleden. Ik heb een dochter van elf jaar en we moe(s)ten het samen zien te rooien. De eerste maanden probeerde ik dat ook, maar het lukte mij gewoon niet meer. Het was allemaal zo veel en moeilijk geworden. Hiervoor was ik al wel bekend met depressies, maar daar ben ik nooit eerder voor opgenomen. Ik kreeg thuis ambulante hulp en dat ging eigenlijk altijd heel goed. Nadat ik na mijn eerste crisisopname in april weer thuiskwam, probeerde ik weer verder te gaan. Maar door iets wat ik gedaan heb, kan en ik mag nu niet voor mijn dochter zorgen en kon ik hier via het crisisteam opnieuw terecht", vertelt hij.

Ronald vertelt vervolgens wat er gebeurd is. “Omdat ik ten einde raad was, heb ik een overdosis medicijnen geslikt. In die zin is het een wonder dat ik er nog ben, hoewel ik dat niet altijd zo ervaar. Zeker niet op momenten als ik het weer moeilijk krijg. Dan zou ik het liefst weer weg zijn. Gelukkig is er wat uitzicht gekomen, want binnenkort mag ik naar een opvanghuis waar ik een poosje mag verblijven totdat ik begeleid kan gaan wonen. Langzamerhand zet ik weer stapjes vooruit.”

Ondertussen is Ronalds oude huis verkocht. “Ik heb een nieuw appartementje gekocht. Dat moet trouwens nog wel helemaal ingericht worden, maar gelukkig wil mijn netwerk dat voor mij doen. Het zou prachtig zijn als ik op een gegeven moment kan beginnen met een dag in de week weer zelfstandig thuis te wonen.”

Ronald is dankbaar dat hij – toen het niet slechter met hem kon – bij 'de Fontein' terecht kon. “Ik heb hier weer mensen om mij heen. Dat geeft me rust, want ik kan niet (langer) tegen stilte om mij heen. Daarom vind ik het heel fijn als ik ’s avonds op bed lig, mensen om mij heen te horen. Dat stelt mij gerust. Tegelijkertijd stelt het mij gerust dat er momenteel heel goed voor mijn dochter – die bij een pleeggezin verblijft - gezorgd wordt. Door haar autisme, heeft ze heel veel behoefte aan structuur en vaste kaders. Ik kon haar dat niet meer bieden. Nu ik hier zit, probeer ik steeds voor ogen te houden dat ik een toekomst wil opbouwen waarbij ik weer voor mijn dochter kan zorgen. En hier kan ik die eerste stappen zetten.”

De man vertelt – tot twee keer toe – zeer warm op te zijn gevangen. “Ik kreeg een heel warm welkom. Doordat ik niet meer voor mijn dochter kon zorgen, voelde ik mij lange tijd een waardeloze vader. In zowel de gesprekken met de verpleging als met mijn groepsgenoten, kreeg ik alle ruimte om die gevoelens te delen. Het is ontzettend fijn als je merkt dat je gehoord en gezien wordt.”

Binnen 'de Fontein' krijgen patiënten verschillende soorten therapie aangeboden. Maar is er één therapievorm bij die Ronald zonder twijfel het liefste volgt. “De creatieve therapie”, zegt hij met een glimlach op zijn gezicht. “Ik kan daar helemaal mijn ei in kwijt. Het is heel fijn om creatief bezig te zijn, daarmee kan ik mijn gedachten ordenen."

Gezien het feit dat Ronald voor zijn opname werkzaam was in het onderwijs, is het geen verrassing dat het creatief bezig zijn, zijn hart heeft. Naast de creatieve therapie, hecht Ronald ook veel waarde aan de gesprekken die hij voert met zijn mentor en behandelaar. “Het is fijn als je gehoord en gezien wordt, als er geluisterd wordt naar wat je doormaakt. Bij een van de therapieën wordt er de module ‘ontspanning’ aangeboden. Dat is een module die mij helpt om tot rust te kunnen komen.”

Hoewel de situatie moeilijk is voor Ronald, is hij blij dat hij toch elke zaterdag zijn dochter kan zien. “Doordeweeks hebben we bewust geen contact, omdat het voor haar heel belastend is en natuurlijk het verlies van haar moeder moet verwerken.” 

Op de vraag of Ronald God iets verwijt als het gaat om zijn huidige situatie, valt er even een diepe stilte. “Ik was God kwijt op de momenten dat ik het heel zwaar had en heel diep zat. Nu voel ik weer steeds meer dat Hij toch voor mij zorgt. Al heb ik ook nog boosheid. Als ik naar mijn hart kijk, dan is het voor een deel zwart en voor een deel rood. Het zwarte stuk symboliseert mijn verdriet en pijn en het rode deel mijn boosheid. Ik heb dat net ook geschilderd.”

Ronald heeft een heel duidelijk doel voor ogen als het om zijn herstel en toekomst gaat. “Mijn hoop is dat ik weer voor mijn dochter kan gaan zorgen en dat ik alles weer kan doen wat ik voorheen wel kon.”

Vanwege privacyredenen is er in dit interview gebruik gemaakt van de gefingeerde naam 'Ronald'. De echte naam van de geïnterviewde is bij de redactie bekend.