Een boodschap voor christenen die heldhaftig verklaringen ondertekenen
Slechts enkele dagen voordat ik officieel intrede mocht doen als herder en leraar, kreeg ik met enige druk een verklaring onder mijn digitale neus gedrukt: of ik even wilde tekenen (en graag met haast). Nee, niet van de gemeente die ik mocht gaan dienen, want daar had ik mijn handtekening al gezet. De verklaring kwam van een oude bekende uit de Alblasserwaard, die met enkele anderen in vlug tempo zoveel mogelijk mensen op de been wilde brengen om een statement te maken over christelijke seksuele ethiek (u misschien nog wel bekend als de āNashvilleverklaringā).
Ik was nog niet eens dominee en moest nu al een afweging maken. Ik kan u vertellen: ik vond dat bijzonder vervelend. In alle eerlijkheid en kwetsbaarheid geef ik u een inkijkje in mijn gedachten van toen: āAls ik wĆ©l teken, dan laat ik daarmee zien dat ik āorthodox genoegā ben. Dan deug ik voor het behoudende volksdeel, maar dan zullen anderen onbegrip hebben. Als ik echter niet teken, dan behoud ik de relatie met andersdenkenden, maar door het ontbreken van mijn naam op die lijst zal ik in sommige kerken āte lichtā worden bevonden.ā
Praatmee