Van een écht gesprek was tijdens het CGK-convent geen sprake
Afgelopen zaterdag waren we met bijna 400 leden van de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK) bij elkaar. Een familiegesprek. Hoognodig: want zoals het soms in families kan gaan zijn we met een heel aantal niet ‘on speaking terms’. Sommige familieleden voelen zich geschoffeerd. ‘We hadden toch afgesproken dat…’ Weer andere reageren daarop: ‘maar ik heb me nooit gehoord gevoeld, geliefd en thuis’. En de derde probeert de zaak dan was te sussen. Het convent zocht te midden van alle gevoelens een weg om samen verder te kunnen.
De organisatoren hebben hun best gedaan er een zo’n breed mogelijk gesprek van te maken. Drie keer een panel over een hot issue. Interessant, verdiepend en toch ook… onbevredigend, voor mij in elk geval. Om twee redenen. Allereerst merk je dat het een herhaling is van de bekende stellingen en posities. Er wordt gepraat, geluisterd, maar elkaar niet verstaan. Mensen praten langs elkaar heen en proeven ook niet de diepte van de woorden van de ander.
Praatmee