Ik heb ooit op de ambulance gezeten. Zo zeg je dat ‘op de ambulance.’ Het begon met een noodgeval: een ernstige ongeluk en geen chauffeur was beschikbaar. En het groeide uit. De rijvaardigheid etc. was wel in orde. Maar ik stond ermee op en ging ermee naar bed. In een gedenkwaardig ritje stierf een kind aan zijn verwondingen. Ik stopte.