Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Huisbezoek… ik denk dat geen kind daarop zat of zit te wachten. Mijn zusje en ik destijds althans niet. Maar onze ouders waren onverbiddelijk: we hadden veel voorrechten en dan moest je niet zeuren over de minder leuke dingen.
Wij zetten ons schrap: het huisbezoek was in de kerk afgekondigd. Zuslief en ik begrepen dat we eraan moesten geloven en besloten geen verzet te bieden, maar ons er helemaal in te storten. ‘Mogen we wel vragen stellen?’ ‘Ja, natuurlijk, daar is het huisbezoek voor.’ Een beter bericht konden we niet krijgen. Een van de ouderlingen die komen zou, was een boer die in de kerk dikwijls zat te slapen. Dat maakte hem tot een uitgelezen slachtoffer. Mijn zus zou openen met de vraag: ‘Waarom zit u altijd met uw ogen dicht in de kerk?’ En ik had een mooie vraag gevonden achterin het oude psalmboekje, waar de geloofsbelijdenis van Sint Athanasius was opgenomen. Dat is een van de drie symbolen van de christelijke kerk en gaat over de Drie-eenheid. Volgens mij heeft de huidige lichting theologen op een enkeling na dat Credo nooit gelezen, laat staan dat men er een mening over heeft, maar dat terzijde. Onze slapende ouderling zou er een slechte nacht door krijgen. Drie vragen leken ons wel genoeg. Psalm 138 was ook een inkopper: ‘...'k Zal U in 't midden van de goôn...’