Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
In de jaren ’80 van de vorige eeuw reisde ik met vrienden door Noord-Amerika, onder andere door de woestjn van Utah. Het is bizar en onherbergzaam woestijngebied. De eenzaamheid valt er op je neer. We kregen er pech: een waterslang van de motorkoeling begaf het. Daar stonden we. We waren nog niemand tegengekomen en rekenden al op een nachtje woestijn.
Toen verscheen er een ranger en vroeg wat hij voor ons kon doen. Stomverbaasd vroeg ik hem waar hij opeens vandaan kwam. Hij wees lachend maar zwijgend naar boven. Boven ons hoofd circelden gieren. Hij tuurde niet de woestijn af, maar de lucht. Daar draaiden zijn wegwijzers hun rondjes en wachten hun kans geduldig af. De waterslang was gauw provisorisch gemaakt en met tape vastgezet. Soms hangt je leven niet aan een zijden draad maar aan een stukje plakband.