Ook al is ze al tien jaar niet meer opgeroepen om mee te doen aan een rituele bijeenkomst, ze geeft aan nog niet vrij te zijn. Het kan zijn dat ik achteraf – na dit interview – de opdracht krijg om mezelf te straffen. Niet dat ik mezelf pijn wil doen, maar dat mijn lichaam letterlijk de striemen voelt van de straffen. Het voelt zo echt. Dat gaat pas weg als ik dat programma (zoals ik ben geprogrammeerd, red.) overwin of gehoorzaam.” Gelukkig weet Mara dat ze vandaag de dag kan overwinnen doordat ze een safety network heeft opgezet van mensen die ze kan bellen als een programma aan staat. Doordat ik dat kan vertellen, weet ik dat ik vrij ben om dat te vertellen. De wetten van de zichtbare wereld gelden nu voor mij. Hier hoor ik bij.  Er zijn verschillende tools waarmee ik weer besef dat ik in de zichtbare wereld hoor, en val onder de wetten van deze wereld. Dat besef is heel belangrijk.”

Met haar vorige behandelaar maakte ze een groen schriftje. Daarin staan kinderrechten, songteksten en positieve dingen. Ook hebben we er nieuwe contracten in opgenomen, die alle dingen uit de ‘Verborgen Wereld’ ongeldig verklaren. En dat ik het recht heb op zelfbeschikking, eigen gedachten en vrijheid van meningsuiting.” Mara licht toe: “Ze hadden een eigendomsbeschikking van mij. Op het moment dat ze mij verkochten of verhuurden, ging dat contract over naar de ander, waarin stond dat zij op dat moment de beschikking hadden over mijn lichaam en ziel en wat ze wel en niet konden doen met mij. Ik was altijd iemands eigendom. Daarom hebben we nieuwe contracten gemaakt, waarin verwoord staat dat ik van mezelf ben en dat ik vrij ben.”

Kaarsjes branden
Ondanks de ‘Verborgen Wereld’ waar ze zich in bevond, had Mara altijd iets met God. “Als we op vakantie waren in Frankrijk wilde ik kaarsjes branden in een kappelletje. Toen mijn opa overleed, schijn ik bij het graf te hebben gezegd: ‘Heel veel plezier in de hemel en groetjes aan God’. Dat vertelde mijn tante. Mara legt uit: “De ‘Verborgen Wereld’, waarin ik zat en de zichtbare wereld, waarin de rest van de familie zat (mijn vader en de kinderen die hij later kreeg), raakten elkaar nooit. Gelukkig. Ook dat was deels mijn redding.”

Pas later, toen ze een jonge volwassen vrouw was, ervoer ze dat God haar aanraakte, tijdens een jeugdkamp, waarbij de kampleiding de jongeren vroeg voor elkaar te bidden. Mara vertelt: “Een meisje vroeg aan mij wat ik wilde. Ik wist niet wat ze bedoelde. Ze zei: ‘God vraag toestemming om aan de gang te mogen met wat er tussen jou en Hem instaat.’ Er had nog nooit iemand toestemming aan mij gevraagd. Nu – als jong volwassene – vroeg de allerhoogste God, Schepper van hemel en aarde, toestemming aan mij. Ik brak. ‘Wil hij dat dan?’, vroeg ik. Ik heb heel lang gehuild. Op een gegeven moment stond de hele groep om ons heen lied 488 te zingen ‘Hou me vast, laat Uw liefde stromen…’. Dat lied had ik gedurende dit kamp geleerd. Toen kreeg ik voor mij het beeld van een geknakte roos. Elke keer kwam er een nieuwe roos met rozenknop…. Iedere keer was er een storm, en ging de roos terug in de knop. Door de zon ging de knop open. Zo zou de roos ooit helemaal tot bloei komen.”

Na dit kamp liet Mara zichzelf dopen. Ze meende klaar te zijn met de ‘Verborgen Wereld’. “Dat was ook mijn roep naar God: ‘Heer, nu ik schoon voor u sta. Laat het klaar zijn.’ Maar dat was niet zo. Ik heb hard moeten betalen voor mijn doop. Mij werd duidelijk gemaakt dat de zichtbare wereld nooit mijn thuis zou zijn. Ik werd opgehaald voor een rituele bijeenkomst en mishandeld, onder water gehouden en verkracht. ‘Hoe durf je je meesteres zo te schande te maken?’, vroegen ze keer op keer. Kort daarna ben ik ingestort.” Voor de zichtbare wereld leek het alsof ze het contact met haar moeder verbroken had, maar de ‘Verborgen Wereld’ had nog grip op haar. Het ging slecht. Ze belandde in een rolstoel, en moest zelfs opnieuw leren lopen. “Toen was ik helemaal kwetsbaar. Toch ging ik mij steeds meer verzetten. Alleen wat subtieler. Op een gegeven moment heb ik een getuigenis gegeven in de gemeente, waar ze heel bezorgd waren, omdat ik in een niet-christelijke instelling was opgenomen. Toch is daar juist veel gebeurd. Degenen die daar opgenomen waren spraken openlijk over hun misbruik. Bij mij werd DIS vastgesteld. Daardoor ben ik beter gaan praten. Er zijn dus hele goede dingen gebeurd tijden mijn verblijf daar. De Heer wilde mij daar hebben.”

“Een ding vond ik heel moeilijk te verkroppen. Daar heb ik het ook over gehad in mijn getuigenis: Als God een liefdevolle Vader is en als God almachtig is, hoe kon Hij toekijken en niets doen? Op het raam van de kerk, in blauw glas lood stond de Here Jezus met zijn armen wijd. God liet mij toen in een visioen een afstraffingssessie zien. Daarbij stond Jezus over mij heen gebogen. Alles wat op mij kwam, kwam eerst op Hem. God liet zien: als Jezus er niet had gestaan, had ik het niet overleefd. Op het moment van mijn getuigenis was het nog steeds gaande, maar dat durfde ik niet te zeggen.” Nog steeds vindt ze het niet begrijpelijk waarom het zo lang moest duren. Waarom liet Hij mij niet sterven? Ik ben zo vaak bijna bij de dood geweest. Er waren zoveel machtsspelletjes. Ik werd onder water gehouden tot ik out ging. Dan brachten ze je weer terug. Ik werd verstikt met de handen en weer terug gehaald. Mijn moeder hield ervan om me op te hangen en te laten vallen. Dat was het grootste spel om te laten zien dat zij heersten over leven en dood.”

Demonen
Ondanks dat ze het bevrijdingsgebed gehad heeft, voelt ze zich nog steeds niet helemaal veilig en vrij. Ze zegt: “De gevolgen en ervaringen van de ‘Verborgen Wereld’ laten je nooit helemaal los. Ze blijven deel van je leven in de ‘gewone’ en zichtbare wereld. Ook ben je nooit helemaal zeker dat er geen oproepen meer komen of ik terug gehaald kan worden. Ik ben namelijk geestelijk nooit echt vrij gelaten.” Ze is ervan overtuigd dat het een strijd is tussen goed en kwaad, die nog lang niet uitgetreden is. “Tijdens rituelen heb ik achter mensen de schimmen gezien, waarvan ik overtuigd ben dat het demonen zijn. Ook de geluiden die je hoort, bijvoorbeeld als ze met een dood baby’tje of kind seks hebben. Dat is niet menselijk. Het is zo angstaanjagend. Ik kan het niet eens beschrijven, wat voor geluiden dat zijn. Het lijkt wel alsof de persoon die dan bezig is, er dan niet is.”

Volgens Mara worden geofferde baby’s en kinderen niet gemist, omdat ze niet geregistreerd staan. “Ze bestaan niet voor de zichtbare wereld.” Ze vertelt dat er ook slavinnen zijn die zwangerschappen moeten voldragen om te zorgen voor offerkinderen. “Kinderen kwamen ook uit het buitenland of asielzoekerscentra. Er zaten ook Franse kinderen tussen. Ze wisten overal wel kinderen vandaan te halen en precies waar de ongewenste zwangerschappen waren. Voor rituelen werd soms flink veel geld betaald. Dan werden de kinderen bij elkaar gehaald en een ritueel gedaan, wat de klant graag wou. Dat kon ook zijn dat kinderen seks hadden met dieren of dat er een jacht werd gehouden op kinderen.”

Hoe groot de organisatie is, daarvan heeft Mara geen idee. Wel is ze ervan overtuigd dat het wereldwijd is, en dat er netwerken zijn die elkaar overlappen. Satanisch ritueel misbruik, kinderhandel, kinderporno, maar ook wapen- en drugshandel overlappen elkaar. Zelf weet ze dat ze ook in Frankrijk kwam en in België. “Het zou mij niet verbazen als er lijnen naar Engeland en Amerika lopen. Nederland is koploper in kinderporno. Niet alleen het verspreiden, maar ook maken ervan. Heel veel daarvan wordt in deze netwerken gemaakt.”

Mara deed nooit aangifte van wat haar gebeurde. Wel zocht ze ooit naar bewijs bij haar moeder in huis, die een fotoboek had met hoe zij als kind werd misbruikt. Dat was een soort portfolio waarin klanten konden zien wat ze met me konden doen. Ze kon het portfolio nooit vinden. Ook weet ze niet meer hoe de daders eruit zagen. “Het zijn schimmen zonder gezicht. Aan een kant zou ik het graag willen weten, maar aan de andere kant is het misschien niet voor niets dat ik het niet herinner allemaal. Misschien moet ik het zo laten.” Dat ze daarmee geen bewijslast heeft voor haar verhaal, vindt ze verdrietig, maar het is niet anders. “We werden geblinddoekt en vaak met medicatie of drug verdoofd. Zo zaten we in de achterbak op de grond achter de autostoelen. Ook werd er gewisseld met auto’s. Je zag niet waar je naar toe ging. Ik mocht ze ook niet aankijken, want als seksslaaf was dat not done.” Ze denkt dat het met name de angst of zelfbescherming is, waardoor ze zich geen details van plekken of van mensen herinnert, of programmering, waardoor de informatie weggehouden wordt. “Misschien komt het ooit een keertje. Wat dat betreft heb ik daar wel vertrouwen in: ‘Heer, U laat me zien wat nodig is’.”

Fragile Wing is een website, bedoeld voor overlevenden van ritueel misbruik en voor hulpverleners en counsellors die zich bezighouden met de hulpverlening aan overlevenden van ritueel misbruik. Het doel van deze site is het taboe te doorbreken dat helaas nog steeds bestaat rondom ritueel misbruik. Oprichter Psychologe Carla Hamoen is mede-auteur van het boek ‘Onschuldig’, waarin zij met twee anderen ervaringen deelt met ritueel seksueel misbruik.

Kenniscentrum TGG doet onderzoek naar georganiseerd ritueel seksueel misbruik. Voor meer informatie over Kenniscentrum TGG (Transgenerationeel, Georganiseerd Geweld). De gebruikte afbeelding bij dit artikel is afkomstig van hun website.

Christenen die meer diepgang willen kiezen voor cvandaag Premium

Je las net een gratis cvandaag Premium artikel. Meld je aan en start je gratis maand.

Start je gratis maand