Jezus' opstanding brengt mensen ten val die hun macht ontlenen aan de dood
De opstanding wordt door de evangelisten niet als een ‘happy end’ gepresenteerd, ter afsluiting van een steeds treuriger en somberder verlopend verhaal, maar als de gebeurtenis waaruit blijkt dat de executie van Jezus werkelijk de nekslag heeft toegebracht aan de machten van het duister die de komst belemmerden van Gods nieuwe wereld, Gods ‘koninkrijk’ van machtige, scheppende en herstellende liefde, ‘op aarde zoals in de hemel’.
De lichamelijke opstanding krijgt zo een veel diepere betekenis dan in de ogen van hen die alleen een koninkrijk verwachten dat ‘niet van deze wereld’ is, ook al geloven ze van harte in de opstanding. Vanuit Marcus’ standpunt is de opstanding het moment waarop Gods koninkrijk ‘aan de macht’ komt. Vanuit Johannes’ standpunt is het de start van de nieuwe schepping, het nieuwe Genesis. Volgens Mattheüs krijgt Jezus door de opstanding de positie waarvoor Hij altijd al was voorbestemd, die van de rechtmatige Heer van de wereld, die zijn volgelingen uitzendt om de wereld op te roepen Hem te volgen en op zijn manier mens te leren zijn (zoals een nieuwe Romeinse keizer zijn ambassadeurs eropuit stuurt, maar dan wel met methoden die passen bij de boodschap).
Wil je verder lezen?
Als lid krijg je onbeperkt toegang tot cvandaag.nl
Praatmee