Annemarieke verkent christendom: Kerstdienst in de Maranathakerk van Rotterdam

Het is altijd lastig om uit alle kerken die hun dienst livestreamen eentje te kiezen om bij mee te kijken. Daarom besloot ik om met kerst een dienst te kijken met een dominee naar wie ik graag luisterde toen ik mijn eerste reeks voor Cvandaag schreef, over de kerkdiensten. Op Eerste Kerstochtend stond bij mij dus de livestream van de Maranathakerk in Rotterdam aan, waar Ds. P. J. Visser voorging.
Ik moet toegeven dat ik dit jaar niet heel erg naar kerst heb toegeleefd. Ik was druk bezig met mijn studie en mijn verschillende hobbyās. Omdat ik me mentaal niet zo bezig had gehouden met kerst, en met het kerstverhaal, was ik bang dat het kerstverhaal me dit jaar misschien minder zou raken dan andere jaren.
Door het eerste lied van de dienst, Komt allen tezamen, kwam ik al wel meer in de kerstsfeer. De muziek werd niet alleen verzorgd door de organist, maar ook door twee dwarsfluitisten en een trombonist. Ik had verwacht dat er bij een kerstdienst vrijwel alleen kerstliederen gezongen zouden worden, maar dat was niet zo. Er werden ook psalmen (1773) en liederen uit liedboeken gezongen. Mijn favoriete lied uit de dienst was overigens In the Bleak Midwinter, een oude Engelse Carol, die ik nog nooit had gehoord.
Voor de preek was er eerst nog het kindermoment. De dominee nodigde alle kinderen uit om naar voren te komen. Hij liet hen een foto van een zwerver zien en vroeg hen wie van hem met haar zou willen ruilen. Niemand wilde dat, en zijn vervolgvraag was in wat voor situatie je wel met haar zou kunnen ruilen. Als je heel veel liefde hebt, net als Jezus. Een mooie en eenvoudige inleiding op de preek.
De preek ging over Lukas 2 vers 7: āen zij baarde haar eerstgeboren Zoon, wikkelde Hem in doeken en legde Hem in de kribbe, omdat er voor hen geen plaats was in de herberg.āā (HSV). Het thema van de preek was: āAlles anders?!āā. De twee hoofdpunten van de preek waren: Het onze werd het Zijne en het Zijne wordt het onze.
Sinds tweeduizend jaar geleden is de wereld niet erg veranderd wat al het geweld en verdriet betreft, begon ds. Visser te vertellen. Mensen zouden heel graag willen dat de wereld er anders uit zag, maar het lukt ons niet om die te veranderen. Ook met kerst geven mensen er blijk van dat we graag zouden willen dat alles anders was, dat het leven minder grauw was en dat er een einde komt aan de gebrokenheid.
Het kerstverhaal haakt op dit verlangen in. Door de Hemel zelf wordt van vrede op aarde gezongen, van Shalom, en van een einde aan die gebrokenheid. Toen de engelen zeiden: āVrede op aardeā, was dat niet alleen een boodschap van hen, het was ook een gebod. Zo had ik er nog niet bij stilgestaan. En dat was niet de enige opmerking uit de preek waar ik dat over kan zeggen.
Vervolgens ging hij in op het punt: het onze werd het Zijne. Hierbij haalde hij een aspect uit het kerstverhaal aan wat ogenschijnlijk een detail is, maar het is eigenlijk meer dan dat. Er staat in Lukas 2:7 dat Maria Jezus in doeken wikkelde. Tegen de kou. Het lijkt een detail, maar het laat iets zien van Jezusā menselijke kant. Ook kende Hij honger, vermoeidheid, eenzaamheid en onbegrip, en bovendien moest Hij als baby al vluchten voor gevaar. Hij nam ons bestaan volledig op zich. Dat blijf ik een van de meest wonderbaarlijke en ontroerende aspecten van het christendom vinden.
Die ākribbeā, vertelde hij vervolgens, was waarschijnlijk een gat in de grond. Net een graf. De dominee legde een bijzondere verbinding tussen de kribbe en het graf: ook in het graf werd Jezus in doeken gewikkeld. Toen Hij uit de dood opstond, lagen die doeken er nog, wat laat zien dat Hij niet was teruggekeerd in ons bestaan, maar āerdoorheen wasāā, zoals de dominee het omschreef. Ik had nog nooit zo diep nagedacht over de parallellen tussen de doeken in het Kerst- en Paasverhaal of tussen de kribbe en het graf, maar ik vond het een heel sterke uitleg. Het deed me ook realiseren dat ik misschien nog te gauw over bepaalde aspecten uit verhalen heen lees, en dat er waarschijnlijk nog veel meer uit de Bijbel te halen valt als ik dat wel zou doen.
Hierna vertelde hij over wat het inhoudt dat het Zijne het onze wordt. Als alles eenmaal anders wordt, is er niets of niemand die dat ongedaan kan maken. Het moment dat Hij voor het eerst in je leven komt, zei ds. Visser, onthoud je voor altijd. Dan wordt alles anders, hoewel ook een deel nog hetzelfde blijft. Onze aard en ons karakter, bijvoorbeeld, behouden we. Maar wanneer Hij komt met Zijn Geest gaat Zijn Shalom om zich heen grijpen, en zo kan Hij je helpen om toch wel wat boven bepaalde negatieve karaktereigenschappen, zoals leugenachtigheid, onverdraagzaamheid, en neiging tot oordelen uit te stijgen. Het wordt op aarde nog geen paradijs, maar er schemert wel iets van Gods goedheid in de wereld door. Aangezien de kerk het Lichaam van Christus is, zei hij kunnen wij ook het leven anders maken voor onze medemensen. Niet alleen met kerst, maar ook daarna.
Er is geen verschil tussen gelovige en niet-gelovige mensen in wat voor- en tegenspoed ze in het leven te verduren krijgen, maar gelovigen, zei de dominee, weten in elk geval dat de Herder altijd bij hen is, door alles heen. In het slotgebed bad hij voor de negenhonderd christenen in Gaza die geen kant op kunnen, en hij dankte God voor het nieuwe begin dat hij in Christus heeft gemaakt. Zelf vind ik het soms maar moeilijk met elkaar te rijmen, al dat leed en dat nieuwe begin, maar een hoopvolle gedachte is het wel.
Ik heb genoten van de preek, en dat kan ik niet zeggen van elke preek. Het was een warme preek, met interessante en (voor mij) nieuwe inzichten. Ook vind ik ds. Visser een prettige dominee om naar te luisteren. Een belangrijke reden daarvoor is dat hij zo zichtbaar vol blijdschap op de kansel staat. Hij staat stralend te preken. Dat geeft hem op een bepaalde manier overtuigingskracht, en bovendien werkt het aanstekelijks. Ik hou van blije dominees.
Achteraf gezien bleek het helemaal niet nodig dat ik me al haast zorgen maakte over of het kerstverhaal me dit jaar wel iets zou doen. Het deed me juist meer dan ik had verwacht. Dat is echt een rode draad door mijn hele geloofszoektocht heen. Ik ben er nog steeds niet aan gewend hoe zeer het geloof me aanspreekt. Een van de meest aansprekende uitspraken uit de preek vond ik dat Jezus altijd bij ons is. Misschien dan ook wel toen ik mentaal niet zo veel met kerst bezig was. Het is in ieder geval iets om aan te denken in het nieuwe jaar.
Na het online bezoeken van kerkdiensten en het lezen van enkele Bijbelboeken, gaat Annemarieke Graveland door met haar zoektocht. In deze nieuwe serie columns schrijft ze over christelijke bijeenkomsten die ze bezoekt en boeken die ze leest.
Praatmee