Ik herinner het me nog goed: de bijeenkomst in de Oude Zaal van de Tweede Kamer, januari 2000, waarop RPF en GPV hun fusie presenteerden. GPV-leider Gert Schutte stond er wat ongemakkelijk bij, Leen van Dijke, de nr. 1 van de RPF, was dolenthousiast. Het was Van Dijke die in die dagen openlijk speculeerde over de potentie van de nieuwe partij. We moesten, zei hij, een parallel trekken met de achterban van de EO. Als al die EO-leden ChristenUnie zouden gaan stemmen – en waarom zouden ze dat niet doen? – dan zou de ChristenUnie zo maar tien, twaalf zetels kunnen scoren. De ChristenUnie zou daarmee een speler van belang worden. Dat spel moest over links worden gespeeld. Het ‘klein-rechtse’ imago moest worden afgeschud. Tijdens een reis van fractievoorzitters naar de Antillen deed Van Dijke zaken met Ad Melkert, de toenmalige voorman van de PvdA. En het viel velen op: de ChristenUnie hielp PvdA-voorstellen geregeld aan een meerderheid.