We gaan naar kerk voor muziek en een 'mooie preek' (maar niet voor de ander)
Ik stond in een bloemenwinkel toen ik iemand mijn naam hoorde noemen: ‘Arie. Jij hier?’
Het had kunnen zijn omdat zij mij daar in die winkel niet verwachtte. Een dominee die bloemen voor zijn vrouw koopt!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat jarenlang verwaarloosd heb. Maar nu aan het eind van ons leven, doe ik het weer zoals bij het begin van ons huwelijk. Steeds zorgen voor een bloemetje.
Mijn vrouw Ees is er elke dag druk mee. Dagelijks zorgt zij voor haar bloemen en onze dieren.
Maar het bleek dat de vrouw zich blijkbaar niet had gerealiseerd dat wij ook in Stadshagen wonen. Het is nog gekker: dat wij op zondagsmorgen zelfs in hetzelfde kerkgebouw zitten.
De vrouw vertelde dat zij daar alweer een aantal maanden kerkte.
Maar elkaar gezien hadden wij niet.
Dat kan dus: een ander wel kennen via de media, maar niet van de kerk.
Bij ons is één van de oorzaken dat er op zondag zoveel mensen komen dat je elkaar over het hoofd ziet. Je gaat er zo langzamerhand vanuit dat je de meeste mensen in de kerk niet kent.
Toen wij veel kleiner waren, was het heel gewoon dat er gelegenheid gegeven werd om je aan de ander voor te stellen.
Maar het groter we worden, hoe minder we het doen.
En dat is geen goede ontwikkeling.
Het lijkt erop dat we naar de kerk gaan om te zingen, goede muziek te horen en een ‘mooie’ preek. Maar niet voor de ander.
Alsof dat geen wezenlijk element van kerk-zijn is in deze tijd. Gemeente van Jezus Christus zijn is een relatie met God hebben maar ook met elkaar.
Dat laatste verbleekt, tenminste in onze gemeente.
Het lijkt er wel op dat de coronacrisis dat alleen maar verergerd heeft. Dat was de tijd dat we elkaar niet zagen. En als we er mochten zijn elkaar geen hand mochten geven. Ver van elkaar in de kerk zaten. De tijd dat gemeenteleden in besloten kring begraven werden.
We hadden daar in de bloemenwinkel een heel gesprek. Ja, ook over visioenen die de vrouw kreeg. Ze durft er met niemand over te praten. Ze is bang dat ze uitgelachen wordt.
Elkaar wel kennen via internet, de sociale media, radio en tv maar niet via de kerk.
Zo is het ook met velen van onze community. Geen kerk. Toch laten op deze plek velen laten wel hun hart spreken. Vertellen ‘zomaar’ maar hun intense verdriet. Anderen reageren daarop. De reacties staan niet los van elkaar. Het is een soort netwerk geworden.
Nota bene wel op internet.
Maar minder in de kerk.
Geldt dat alleen van onze gemeente?
Of is er een andere tijd begonnen?
Met die aardige vrouw is het overigens wel in orde gekomen. De andere zondag stond ze ineens naast me. Ze ging in onze buurt zitten.
En de zondagen daarna ook.
Wordt internet de nieuwe kerk? Ik hoop het niet, maar het zou wel een soort voorportaal kunnen zijn.
Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.
Praatmee