Ida verloor haar aardse vader en vond haar hemelse Vader: "Niets kan mij van Hem scheiden"

Het leven van de 20-jarige Ida Tomassen en haar gezin staat op zijn kop als bij haar vader alvleesklierkanker wordt vastgesteld. Tien maanden later overlijdt hij. Ida legt haar verdriet en wanhoop het zwijgen op met uitgaan en drinken. Als ze meerdere epileptische aanvallen krijgt, weet ze dat het roer om moet. Ida ontmoet mensen die vol zijn van de Heere Jezus, iets waar ze zelf ook naar verlangt. Via Heart Cry Nederland deelt Ida haar indrukwekkende getuigenis.
"Ik sta hier vanavond niet voor mezelf, maar ik sta hier vanavond om te getuigen wat de Heere Jezus in mijn leven heeft gedaan", vertelt Ida. Achter haar staat haar 18-jarige zus Thirza. De zussen groeien op in een christelijk gezin van negen kinderen en bezoeken kerkdiensten van de Oud Gereformeerde Gemeenten. "Als kind was ik me er al van bewust dat God bestond. Hij leek alleen onbereikbaar en ik weet nog hoe erg de aanvechtingen waren toen ik rond mijn negende hoorde over zonde tegen de Heilige Geest. Regelmatig ging ik 's avonds meerdere keren overstuur naar beneden, omdat ik werd aangevochten door stemmen die zeiden dat het voor mij te laat was.
Toen ik ouder werd en in de pubertijd terechtkwam, kreeg ik een heel ander leven. Er ging een wereld voor mij open, helemaal toen ik op de middelbare school terechtkwam. Ik kreeg veel vrienden, wat mij een gevoel van waardering gaf. Altijd was ik bezig met wat mensen van mij vonden. Dit was belangrijk, omdat ik hieruit mijn zekerheid haalde. Ik kwam in aanraking met vrienden die heel anders in het leven stonden dan ik gewend was. Ik vond het stoer en leuk omdat dit heel anders was dan ik gewend was. Ik leefde helemaal voor mijzelf en voor God was geen ruimte meer in mijn leven."
18 juli 2018 zet het leven van het gezin geheel op zijn kop. “Op deze dag kregen wij te horen dat onze vader alvleesklierkanker had. Mijn wereld stond op zijn kop. Ik was bang, maar niet zonder hoop. Ik geloofde dat het goed zou komen, want mijn vader was een sterke man. Hij werd behandeld in een kliniek in Duitsland, waar hij om de twee weken chemokuren kreeg. Het deed veel met mij als ik zag hoe ziek hij hierdoor werd. Als ik tijdens de periode van papa’s ziek zijn op zondag in de kerk zat, werd ik getroost. Ik wist dat God erover waakte.”
Bijna tien maanden later ontvangt het gezin opnieuw vreselijk nieuws als blijkt dat de chemokuren niet aanslaan. “Mijn vader en mijn moeder besloten verder te gaan met behandelingen op natuurbasis. Zondag 12 mei riep papa ons bij zich in de woonkamer, waar hij op bad lag. Mijn vader hield zich altijd sterk en was altijd vol hoop. Hij zei dat we mochten hopen op herstel, maar ook dat we ermee rekening moesten houden dat het anders zou kunnen aflopen. Hij drukte ons op het hart om niet boos te worden op God, wat Zijn plannen ook waren.”
De week die volgt, lijkt het beter te gaan met Ia's vader. “Hij kon weer een rondje fietsen en kreeg weer goede hoop. De dag erna ging het ineens heel slecht en kon mijn vader niet meer uit bed komen. Hij is 's middags opgehaald en 's avonds kregen wij te horen dat we naar het ziekenhuis moeten komen om afscheid te komen nemen. De volgende dag, zaterdag 18 mei, is hij overleden. Mijn wereld stortte in. De grootste en sterkste man die ik kende en vertrouwde, was er niet meer. Dit drukte een stempel op ons leven."
Ida zocht haar rust en afleiding in de wereld, in vrienden en in drank. "Dit deed ik om de onrust, de wanhoop en het verdriet niet te hoeven voelen. Als ik dan op momenten alleen was, kwam het weer omhoog. Om deze momenten te vermijden, was ik altijd bezig om afleiding te zoeken. Ik sloeg door in het uitgaan en drinken. “Als ik kom te overlijden, dan hoop ik dat het vruchten van geloof in mijn gezin zal afwerpen”, deze woorden sprak mijn vader op tijdens zijn ziekteperiode. Deze woorden bleven in mijn hoofd rondspoken. Ik was boos op God omdat ik ervan uitging dat God dacht dat ik op deze manier wel bij Hem zou komen.”
“Ik kreeg plezier in het uitgaan en de drank verdoofde, ook al was het tijdelijk. Een half jaar later kreeg ik een epileptische aanval en hartritmestoornissen. Toen na alle onderzoeken de knoppen op groen stonden, leefde ik weer op dezelfde manier verder. Ik deed er alles aan om de innerlijke onrust die bleef knagen weg te drukken. In de zomer van 2020 kwam onze oudere zus Deborah tot geloof. Ze kwam uit een harde drugswereld en we hadden al die tijd geen goede band met elkaar. Ineens had ik een nieuwe zus: ze was liefdevol en straalde een vrede uit die ik niet kon verklaren.
Daarbij kwam ook nog eens dat ze niet kon stoppen met over de Heere Jezus te praten. Ik werd jaloers op haar omdat ik zag dat zij haar rust en zekerheid had gevonden, en ik nog steeds niet. Het leek mij mooi om de Heere Jezus te kennen als ik zag wat voor zekerheid haar dat gaf. Maar ik kon niet breken met slechte gewoonten en bepaalde vrienden niet loslaten.”
Het jaar daarop kreeg ik weer twee epileptische aanvallen vanwege mijn ongezonde leefstijl. In september liep mijn relatie stuk. Vanaf toen ben ik iedere zondag met een goede vriend meegegaan naar zijn gemeente. Elke keer werd ik geraakt door de liefde van de Heere Jezus die doorklonk in de preken. Ook werd ik door Deborah gevraagd om mee te gaan naar verschillende lezingen die in het hele land gehouden werden. In die tijd leerde ik ook Harm en Carlijn, een stel uit de gemeente van Deborah, kennen. We keken bij hen thuis in de coronatijd de diensten vaak live mee. Ik werd aangesproken door de preken en was jaloers op al die mensen die de Heere Jezus persoonlijk kenden.”
Ida vertelt dat ze toch de stap niet kon zetten om haar leven aan de Heere Jezus te geven. “Het leek te makkelijk. Ik was het niet gewend dat mensen zo vrijmoedig over de Heere Jezus spraken en ondertussen kon ik geen afstand nemen van mijn leven in de wereld. Er volgde een periode waarin aan twee kanten hard aan mij getrokken werd. Achteraf gezien is het een letterlijke strijd geweest tussen de macht van de duisternis en de macht van het licht. Ik wilde aan de ene kant heel graag geloven, maar ik werd tegengehouden door bepaalde zaken. Ten eerste kon ik dingen niet loslaten, en ten tweede bleef het aan mij knagen of ik wel uitverkoren was. Waar ik ook tegenaan liep was de angst dat ik niet genoeg zondebesef had. Samengevat was ik alleen maar met mezelf bezig."
Als het begin 2022 is, krijgt Ida opnieuw twee epileptische aanvallen. “Ik werd letterlijk stilgezet door God. Het besef dat ik niet kon doorleven op deze manier, kwam hard binnen. Ik kwam in een donker dal terecht en ik was bang voor mezelf, voor stemmen in mijn hoofd en voor mensen en alles om mij heen. Ik kwam op een punt dat ik er zelf niet meer uitkwam. Op een gegeven moment zag ik geen andere uitweg meer dan mijn Bijbel die naast mij lag open te slaan. Ik sloeg hem open bij Mattheüs 11 vers 28. Het was de Heere Jezus Zelf die het tegen mij zei: “Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal je rust geven.”
Ik kon er niet meer omheen. Door alles heen was en is Hij de enige die overblijft. Als ik nu terugkijk op de afgelopen jaren, kan ik zeggen dat God alle dingen laat meewerken ten goede. Mijn aardse vader die ik innig lief heb, ben ik kwijtgeraakt, maar ik heb mijn hemelse Vader ervoor teruggekregen. Niets of niemand zal mij kunnen scheiden van Zijn liefde in Christus Jezus onze Heere. Hij heeft mij getrokken uit de macht van de duisternis en overgezet naar het koninkrijk van de Zoon van Zijn liefde. In Hem heb ik de verlossing door Zijn bloed, namelijk de vergeving van de zonden.”
Bekijk hieronder het indrukwekkende getuigenis van de zussen Tomassen dat Heart Cry Nederland onlangs deelde:
Praatmee