"Wanneer God ons roept klinkt dit als een uitnodiging, niet als een gebod"
Een zacht tikje op je schouder. Iemand die even aan je mouw trekt. Zo voelt het voor mij wanneer God mij roept. Hij schreeuwt niet in mijn oor, komt niet met klappende pannendeksels mijn kamer binnenstampen. Nee, het is als een fluistering: HĆ©, kijk hier! Psst.Ć¢Ā
Mijn hart begint sneller te kloppen en ik vestig mijn aandacht op Zijn stem. Hij nodigt mij uit om naar iets te kijken. Een vader die zijn kind leert fietsen, een plant die langzaam tot bloei komt, mensen die een bepaalde rust uitstralen. Allemaal kleine knipoogjes, tikjes op mijn schouder die zeggen: 'Kijk! Hier ben ik!'Ć¢Ā
Wat is mijn reactie? Schud ik Zijn hand van mijn schouder als een geĆÆrriteerde moeder: 'Nu even niet.' Of neem ik heel even de tijd. Dat is toch het minste wat we kunnen geven aan onze Vader? Ik wil je uitnodigen om vandaag op zijn uitnodiging in te gaan. Stel je hart open wanneer God op je schouder tikt. Zoek naar Hem in het alledaagse en ontdek zijn Grootheid in al het kleine om je heen.Ć¢Ā
Praatmee