Coronadagboek woensdag 15 april: (k)Raamvisite

Hoera, mijn lieve vriendin is bevallen! Het wachten leek eindeloos, maar het kleine wereldwonder is geboren. Nu kon ik nog fijn de vruchten plukken van het wachten en, zij het op afstand, allerlei leuke dingen met haar maken voor het bedrijf dat ik samen met haar run, maar het is fijn dat ze nu haar lijf weer terug heeft en kan genieten van de (roze) wolk van een baby.
Toch is de situatie een beetje vreemd. Waar ik normaal gesproken in de auto zou springen om kennis te maken met de nieuwste telg uit de betreffende family, babylief én moeder lekker plat zou knuffelen, kan dat in deze tijden niet. Balen zeg; ik had me er zó op verheugd weer eens zo’n lief kleintje vast te houden. Niets is zo aandoenlijk en vertederend als dat kleine, tere van die eerste weken. Met van die breekbare huiltjes, om van te smelten!
Hmmm, hoe gaan we dat nou doen… Ik hoor ergens het idee van ‘raamvisite’.
Ik zie het al helemaal voor me. Met een groot cadeau kom je aan, om aan te bellen en voor het raam te gaan staan…
Moeders houdt de kleine telg voor het glas en toont de kleine spruit. “Ach wat een schatje!” brul je om te zorgen dat ze je verstaat. “Ja, he!?” brult moeder terug. En van schrik door moeders (anders altijd zo liefdevolle) toon, zet ook de baby het op een brullen. Grutjes, arm kind.
Je eet de beschuit met muisjes die zorgvuldig op het buitenmuurtje zijn klaargezet en gebruikt je handen en voeten om duidelijk te maken dat je het een fantastisch kind vindt, de naam natuurlijk geweldig en dat je hoopt dat je vriendin snel herstelt. Moeder vertelt in gebarentaal hoe de bevalling is gegaan en de buurman die net voorbijkomt en met grote ogen het schouwspel tot zich neemt, heeft even tijd nodig om alles te verwerken.
Mijn vriendin onderbreekt mijn visioen door op te merken dat ze het eigenlijk juist wel lekker vindt; even géén kraamvisite, maar lekker met haar gezin cocoonen en kennis maken met het nieuwe wereldwonder. Visite kan later ook nog, wanneer je elkaar weer even fatsoenlijk kan spreken.
En ik haal opgelucht adem. Scheelt weer een ritje van drie uur én een hoop gebrul. Dan toch maar de grootste bos bloemen bestellen die ik kan vinden en laten bezorgen. Mét een teddybeer. Ook leuk. En dat knuffelen doen we dan wel digitaal!
Nelleke de Wit (39) is getrouwd met Marco (38) en moeder van Thomas (9) en Eva (6). In het dagelijkse leven is ze ondernemer, auteur en trainer bij Powervrouwen en TotalBalance. Persoonlijke ontwikkeling en levenskunst hebben haar hart en in haar dagboek beschrijft ze hoe ze de crisis rondom het Coronavirus beleeft nu ze noodgedwongen thuiszit met haar man en kinderen
Dagelijks het dagboekfragment ontvangen? Tijdens werkdagen ontvang je het fragment in je mailbox. Meld je hier aan. Alle dagboekfragmenten lezen? Kijk dan eens hier!
Praatmee