Coronadagboek donderdag 9 april: Doe mij maar een group hug
Hoe dan? Ik pijnig mijn hersens als ik bedenk hoe we straks weer uit deze intelligente lockdown moeten komen. Het wordt me langzaamaan steeds duidelijker dat deze situatie niet even een ‘bevriezing’ van de samenleving is van een paar weekjes. Waar ik stiekem hoopte dat we nog even wat langer dan deze paar weken extra ‘family time’ zouden hebben, dringt het tot me door dat de restricties veel langer zullen gaan duren.
Of de kinderen over een paar weken nu wel of niet weer naar school kunnen; de samenleving zal komende maanden aan banden blíjven liggen. Banden met 1,5 meter tussenruimte en de ‘lockdownband’ op de achtergrond die te allen tijde kan worden aangetrokken als de besmettingen weer dreigen op te lopen. En ze beginnen nu al te knellen.
Ja, het is prettig om extra rust te hebben en meer family time. Maar vandaag voel ik me beperkt in mijn mogelijkheden als ondernemer, iets waar ik normaal gesproken veel energie uithaal. Waar events het favoriete onderdeel uit mijn agenda zijn, lijkt de kans steeds kleiner dat deze op de gangbare wijze kunnen plaatsvinden. Vandaag dringt deze werkelijkheid zich aan me op en ik merk dat ik moeite heb dit te accepteren, vrijgevochten als ik ben.
De coach in mij roept; “Nel, kijk naar de mogelijkheden die er wél zijn!” en “Deze crisis biedt ook kansen, juist voor ondernemers; hoe mooi is het als je tóch weer andere manieren vindt om anderen verder te helpen”.
Ik weet het allemaal. Ik vind het ook fantastisch wat er allemaal kan online.
Maar vandaag mis ik vooral de mensen; het échte 1-op-1 contact, waar je ook gewoon even een knuffel uit kunt delen op zijn tijd. Of kan ontvangen. Ik mis de grotere groepen, en ik mis letterlijk mijn podium waar ik ter plekke kennis kan overdragen en kan inhaken op de groepsdynamiek. Het gevoel van ergens onderdeel van zijn en daar je rol te kunnen innemen. Net zoals ik de kerkdiensten mis. Een groter geheel waarvan ik onderdeel uitmaak.
Jazeker, ik voel me meer Nederlander dan ooit in deze tijd. Ik ben trots op dit land, op alle positieve dingen die op dit moment plaatsvinden. Maar ik voel me daarin ook één van 17 miljoen. En dat is best veel. Ik verlang naar de persoonlijker en iets kleinere groepen waar ik bij hoor.
Het maakt me zelfs ietwat verdrietig. Iets wat ik heel gaaf vind, zal ik voorlopig los moeten laten. Vandaag neem ik de tijd daarvan te balen. En als het nodig is zelfs een traantje weg te pinken. Zodat ik me morgen weer met een fris hart kan richten op alles wat wél mogelijk is!
Nelleke de Wit (39) is getrouwd met Marco (38) en moeder van Thomas (9) en Eva (6). In het dagelijkse leven is ze ondernemer, auteur en trainer bij Powervrouwen en TotalBalance. Persoonlijke ontwikkeling en levenskunst hebben haar hart en in haar dagboek beschrijft ze hoe ze de crisis rondom het Coronavirus beleeft nu ze noodgedwongen thuiszit met haar man en kinderen
Dagelijks het dagboekfragment ontvangen? Tijdens werkdagen ontvang je het fragment in je mailbox. Meld je hier aan. Alle dagboekfragmenten lezen? Kijk dan eens hier!
Praatmee