Zelf heb ik opnieuw geleerd dat ons lichaam van de Heere is. Daarover mag het gesprek gaan, ook in pastorale situaties. Voor een kind van God geldt wat Paulus in 1 Korinthe 6 in dit kader schrijft: ‘U bent immers duur gekocht.’ In ons lichaam, in onze geest gaat het om het verheerlijken van God. Een christen is niet meer van zichzelf, dankzij het lijden van de Heere Jezus op Golgotha. Duur gekocht, een hoge roeping. De kerk mag dit belijden, ook onze synode.

Een rode draad in de vermaningen uit het Nieuwe Testament is het: dankzij Christus’ offer heeft een christen rein te leven, élke christen. ‘Hij heeft Zichzelf voor ons gegeven, opdat Hij ons zou vrijkopen van alle wetteloosheid en voor Zichzelf een eigen volk zou reinigen, ijverig in goede werken.’ (Tit.2:14)

Discussie verbreed
Het verheerlijken van God in mijn lichaam versmalt de discussie niet tot homoseksualiteit, altijd weer een groot gevaar in orthodox-christelijke kring. Zeker, bij een open Bijbel is een homoseksuele relatie geen optie. Als onderdeel van pastorale zorg komt dit eerlijk aan de orde. Als we dit echter als enige zeggen, dan is dat veel te weinig. ‘Tegen het voorgeslacht is gezegd: u zult geen overspel plegen,’ zegt Jezus in de Bergrede, ‘maar Ik zeg u dat al wie naar een vrouw kijkt om haar te begeren, in zijn hart al overspel met haar gepleegd heeft.’ Door die blik naar de ander verheerlijk ik God niet.

Veel verder – en zien we het ontwrichtende ervan in onze cultuur, het ontluisterende ervan ten opzichte van de schepping? – gaan de gevolgen van de genderideologie. Kerngedachte hierbij is dat we ervan af moeten dat je geboren wordt als meisje of jongen en dat we moeten geloven dat een mens zelf zijn geslacht kiest, waarbij gevoelens je sekse bepalen. Vorig jaar is er enkele keren uitvoerig over geschreven in De Waarheidsvriend.

Kerk en cultuur
Het tweede dat ik geleerd heb, is oog voor het belang van goede communicatie in de relatie tussen kerk en cultuur, een aangelegen punt voor de brede gereformeerde gezindte. In het zogenoemde Panel Presentie hebben leidinggevenden uit de gereformeerde gezindte de voorbije jaren op goede wijze geoefend in hoe vanuit het orthodox-christelijk geloof present te zijn in samenleving en media – en toch ging het mis. In het programma ‘Nieuwsuur’ zei directeur Kim Putters van het Sociaal Cultureel Planbureau dit: ‘In die orthodoxe hoek is niet zoveel veranderd, maar de maatschappij is veranderd en daar moet die orthodoxe groep zich opnieuw toe verhouden.’ Ja, wat is vandaag profetisch spreken, wat is vandaag een priesterlijke houding?

Twaalfjarige Jezus
In een ahistorische tijd helpt het niet om een beroep te doen op 2000 jaar christendom, als je althans de samenleving bereiken wilt. Wel helpt het om in het benoemen van Gods geboden oog te hebben voor de gebrokenheid van zovele mensenlevens – zonder hiermee álles op de kaart van een pastorale houding te zetten. Beslistheid in je overtuiging moet samengaan met bescheidenheid in de verwoording.

Net voordat ik deze bijdrage wilde gaan schrijven, las ik in de bijbellezingen van Isaac da Costa een uitleg van Lukas 2:52, over de wijsheid van de twaalfjarige Jezus. ‘Zelf had Hij geen zonden, en de zonden van andere kinderen verdroeg Hij ongetwijfeld zachtmoedig. Op latere leeftijd zien we Hem immers tussen de tollenaren en de zondaren, zonder dat Hij hen bestraft. Wat Hij wél deed, was hen leren. Alleen de mensen die totaal verkeerd waren én de huichelaars, die bestrafte Hij.’

Moreel handelen
Meer dan we wellicht beseffen is het Nieuwe Testament vol onderwijs over de roeping van een christen in een godloze cultuur. Om die reden lazen we eerder deze maand als redactie van De Waarheidsvriend met elkaar uit 2 Petrus 1, waar Petrus een leven voor God laat voortkomen uit de genade, uit het geroepen zijn overeenkomstig Gods heerlijkheid én deugd. Het betekent dat het morele in God mijn handelen moet bepalen.

Vanuit het geloof moeten we zelf moreel handelen, onderscheiden tussen goed en kwaad. Daarbij horen kennis, zelfbeheersing, volharding, godsvrucht, broederliefde én liefde voor iedereen. De waarheid in liefde betrachten, hoe doe je dat concreet als dominee, als burgemeester, als synodelid, als wijkouderling, als gemeenteraadslid, als moeder? Waarheid en liefde – in het Woord van God horen ze steevast bijeen. Hoe we dat in het concrete leven, in het Nederland van 2019, praktiseren, daarvoor hebben we elkaar nodig."

Piet Vergunst is hoofdredacteur van De Waarheidsvriend. Lees hier zijn volledige commentaar en klik hier om een abonnement op De Waarheidsvriend te nemen.

Deel dit artikel op: