Ds. Beens werd in 1946 geboren in Genemuiden en groeide op in een eenvoudig, christelijk gezin. De roeping tot het ambt voelde hij al jong: als 13-jarige hoorde hij ds. G. H. van Kooten tegen zijn moeder zeggen dat hij dominee moest worden. "Ik ervoer dat als een goddelijk ‘yes’”, vertelde hij later.

In 1972 begon het predikantschap van Beens in Wekerom, waarna hij achtereenvolgens diende in Sommelsdijk, Huizen, Krimpen aan den IJssel, Lunteren, Urk en Katwijk aan Zee. In 2005 ging hij, op 58-jarige leeftijd, vervroegd met emeritaat vanwege ernstige gezondheidsproblemen.

Strijd, kwetsbaarheid en genade
In diverse interviews sprak ds. Beens openhartig over zijn geestelijke en psychische worstelingen. Hij kende periodes van diepe neerslachtigheid, maar bleef getuigen van Gods trouw. "De Heere heeft Zijn ploegschaar diep door mijn leven getrokken. Waarom? Opdat ik geen vleugeltjes zou krijgen, vermoed ik. Toch is de Heere overstelpend goed geweest”, zei hij in 2012 tegenover het Reformatorisch Dagblad.

Ook de kerkelijke verdeeldheid rond het ontstaan van de Protestantse Kerk in Nederland liet diepe sporen na. "Het heeft bloed, zweet en tranen gekost”, vertelde hij in gesprek met Cvandaag. "Maar ik heb geleerd: ik hoef God niet te helpen de kerk overeind te houden. Het Woord alleen schraagt de kerk.”

Warm prediker en betrokken dominee
Beens stond bekend als een bewogen prediker die de rijkdom van het Evangelie dichtbij de hoorder bracht. "Als jonge dominee liet ik mij leiden door wat anderen van mij dachten. Toen ik daarvan werd bevrijd, kwamen mensen tot geloof in de Heere Jezus”, zei hij.

Zijn preken waren doordrongen van eerlijkheid en bewogenheid. "Wie in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden”, was een zin die hij vaak herhaalde, zoals bij zijn afscheid in Katwijk. Naast zijn werk in de gemeenten was hij voorzitter van Woord en Daad en van Stichting Schuilplaats, organisaties die hulp en hoop boden aan mensen in nood.

Over zijn leven als predikant zei hij eens: "Ik ben ingesteld op een zwervend leven, maar de pelgrims komen thuis.” Die woorden typeren zijn levenshouding.