We misbruiken vervolgde christenen als stok om pro-Palestina demonstranten te slaan

Veel christenen zeggen begaan te zijn met hun vervolgde broeders en zusters in Nigeria en andere landen in de wereld. Maar opvallend vaak komt dat pas ter sprake als iemand anders over Gaza begint. Steeds vaker worden vermoorde christenen een argument om aan te tonen dat een ander selectief verontwaardigd is, waarbij mededogen in munitie verandert. Misbruiken wij vervolgde christenen niet als stok om anderen mee te slaan? En gaat het ons dan daadwerkelijk om hun lot of over ons eigen gelijk?
In mijn vrije tijd loop ik graag rond op de lokale voetbalclub. Daar valt me vaak iets op: de luidste klagers zijn meestal de mensen die zelf het minst bijdragen aan de vereniging. Een merkwaardig verschijnsel misschien, maar zeker niet uniek. In kerken zie ik precies hetzelfde. Degene die het hardst mopperen, zetten zelden zelf een stap richting verandering.
Praatmee