Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
De moed zonk me in de schoenen toen ik de premier hoorde zeggen: "Ik kan niet garanderen dat er deze zomer niemand meer in het gras hoeft te slapen." Beelden van een moeder met haar twee baby’s die in de stromende regen moet wachten, flitsen voor mijn ogen. Een stevig contrast met de column van Tijs van den Brink in de EO Visie, waarin hij juist de nadruk legt op de machteloosheid van staatssecretaris Eric van der Burg.
Toen het vorig jaar misging in Ter Apel en mensen soms weken buiten sliepen was ik daar als vrijwilliger. Het leed dat ik daar toen heb gezien houdt me bezig tot op de dag van vandaag. Wat me het meeste zeer deed en doet is hoe klein en triviaal de problemen op me over kwamen. We konden niet voorzien in de meest basale menselijke behoeften. Iets zo eenvoudigs als fatsoenlijk sanitair, de beschutting tegen een stortbui. De vraag die me nog steeds bezighoudt: waarom lieten we toe dat deze mensen in zulke omstandigheden verkeerden? Waarom konden we als samenleving niet beter zijn, beter doen?