Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Tot nu toe schreef ik vaak over kerken, conferenties of teksten waarmee ik nog niet bekend was, maar voor de column van deze week heb ik iets bezocht waar ik al vaker heen ben geweest, namelijk een uitvoering van de Matthäus Passion. Zaterdagavond 18 maart zat ik in de Aa-Kerk in Groningen om dit stuk voor de derde keer te horen, maar deze uitvoering (door het Luthers Bach Ensemble) was anders dan de twee vorige. De uitvoering van deze avond was namelijk semi-geënsceneerd.
Semi-geënsceneerd houdt in dat de solisten en de koorzangers niet alleen zingen, maar er ook enigszins bij acteren, of beter gezegd, ze beelden soms uit waarover ze zingen. Er was geen uitgebreid decor zoals bij een toneelstuk of een opera, al waren er wel enkele voorwerpen op het podium, en de zangers en musici hadden ook geen Romeinse kostuums aan. Het acteren was ook lang niet zo grotesk als in een toneelstuk. De zang voerde nog altijd de boventoon. Nu is de Matthäus-Passion in een traditionele uitvoering al zo’n wondermooie combinatie van prachtige muziek met een fascinerend en ontroerend verhaal, en ik keek er naar uit om te zien hoe het semiscenische element hier in uitgewerkt zou worden.