Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Jij en ik leven in een land waar alles wordt geregeld met contracten. Als ik een huurcontract heb waarin staat dat mijn huurbaas zorgt dat hij de buitenkant van mijn huis onderhoudt, dan kan ik hem aanklagen als hij dat niet doet. Als het dak lekt of de verf van de kozijnen valt en hij weigert dat te herstellen, dan zal ik hem in gebreke stellen en uiteindelijk via de rechter dwingen het contract na te komen of ik kan het contract verbreken en een betere huurbaas zoeken.
Bijna voor alles wat in onze samenleving gebeurt bestaat een contract. We hebben zelfs vrijwilligerscontracten. Schiet een van de contractpartners tekort? Dan treedt een boeteclausule in werking en/of het contract nietig wordt verklaard.
Dit contract-denken is zo dominant dat het onwillekeurig ook het beeld over het huwelijk heeft beïnvloed, ook bij christenen. Als ik in mijn huwelijk niet ‘geleverd’ krijg waar ik behoefte aan heb, dan mag ik er toch ‘onderuit’? Voor-wat-hoort-wat is de logica achter dat contract-denken. We hebben allebei onze rechten en plichten. En als de ander voortdurend niet levert, dan mag ik het contract verscheuren, toch? Ik denk dat God het niet zo heeft bedoeld.