Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Op jonge leeftijd krijgt Sieta Dekker-Wieninga al te maken met veel verlies en verdriet. Ze raakt diep in de drugswereld verzeild en wilde niet meer verder leven. Op een avond riep ze het uit naar God. "Er veranderde in eerste instantie niets", vertelt Sieta. Toch was haar gebed van die nacht het begin van een nieuw leven.
In haar jeugd had Sieta het niet makkelijk. Haar fysieke klachten schoof ze als kind naar de achtergrond, omdat ze het gevoel had dat er thuis geen ruimte was voor haar pijn. "Toen ik klein was overleden er veel mensen in een korte periode in de familie van mijn moeder door ziekte en zelfmoord. Dit was heel heftig voor haar, wat invloed had op het gezin. Zij kon de situatie niet goed aan. Ik dacht dat de situatie van verdriet in huis aan mij lag. Er werd niet gepraat over wat er daadwerkelijk speelde", vertelt Sieta. "Als klein meisje had ik al veel klachten zoals hypermobiliteit, eczeem en darmklachten. Ik ging weleens naar een arts, maar door mijn thuissituatie dacht ik vaak: laat maar, ik wil hen niet nog meer tot last zijn, dus ik hoef niet naar de dokter. Daarna heb ik nooit meer uitgezocht wat ik had."