Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Het zat eraan te komen: de rek is grotendeels uit de samenleving. Een groep keert zich nooit tegen zichzelf, maar de wal keert wel het schip. Marianne Zwagerman schreef vorig jaar al in een column: ‘Het dorre hout wordt gekapt, misschien een paar maanden eerder dan zonder virus.’ Anderen wilden de economie niet opofferen aan oude mannen. Jort Kelder was er welsprekend over: ‘Hoeveel economische schade is het redden van mensen die daarna waarschijnlijk binnen twee jaar dood waren gegaan, waard? Laten we wel wezen, we zijn 80-plussers die te dik zijn en gerookt hebben aan het redden.’
Een discussie barstte los en zakte weer weg. En kwam weer op, uit een heel andere hoek: intensivisten uit het Radboudziekenhuis, die zich hardop afvragen of we de juiste keuzes maken. Ik citeer: ‘De kosten van de IC voor de maatschappij moeten in verhouding staan tot alle andere prioriteiten in de gezondheidszorg en in de samenleving.’ Er zijn 600 minder hartoperaties verricht, simpelweg omdat het IC-personeel met coronapatiënten in de weer is. Ik heb in m’n gemeente een slanke boer van middelbare leeftijd, met een hartprobleem. Zijn operatie is al een paar keer uitgesteld. De spanning loopt op. Wat en wie gaan voor?