Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Ik woon in een dorp waarin koop- en huurhuizen door elkaar heen zijn gebouwd. We hebben dus geen pracht- of krachtwijken. Zelfs nauwelijks straten met alleen maar dure of goedkope huizen. Dat is misschien lastig voor bedrijven die op postcode selecteren en je verdiencapaciteit afleiden uit een code van vier getallen en twee letters en uit nog wat andere gegevens, maar verder is het alleen maar prettig. Vooral sociaal. We hebben geen overdreven wij-zij gevoel. Wij in de dure huizen met de mooie tuinen en zij daar in een doortochtwoning en een wildernis in de voortuin.
Wij en zij. Het kan je wereld maken en breken. Neem de gesloten scholen. Meer dan de helft van de basisschoolkinderen en die van het voortgezet onderwijs hebben gewoon heel dringend begeleiding nodig. Die moet dan door vader of moeder begeleid worden, die het zelf ook niet snapt. Onze kinderen boffen dat ik natuur- en scheikunde leuk vind en mijn vouw Nederlands en wiskunde. Maar in het algemeen holt het niveau achteruit. Een nieuwe onderscheiding is geboren. Wij die het ons veroorloven kunnen hulp in te huren of die er zelf nog wat van weten. En zij die soms geen idee hebben waarover het nog gaat; ondanks de mogelijkheid toch naar school te komen.