Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
De echtgenote van een goede vriend van mij, die nu in het buitenland woont, stuurt mij en anderen een update over het (voorspoedige) herstel van zijn echtgenote die een zware operatie moest ondergaan. Ik voel me al flink op leeftijd, niet fysiek en ook niet geestelijk, maar wel qua jaren. Want ons contact stamt nog uit de tijd dat wij nog maar pas in Joods Nederland letterlijk en figuurlijk waren geland.
Geen idee meer hoe e.e.a. is gelopen, maar tweewekelijks kwamen we samen om te lernen. Hij was net afgestudeerd apotheker en was nu bezig met een artsenopleiding. En na een paar keer kwam zijn vriend ook mee, een internist, ook aan het begin van zijn carrière. Op een gegeven moment is het lernen gestopt, na acht jaar, beiden waarschijnlijk te druk met het opbouwen van de carrière. Tweeëntwintig jaar gelden hebben we nog éen keer met z’n drieën gelernd. De aanleiding weet ik nog erg goed en heeft op mij een diepe indruk gemaakt. Als u mijn dagboek van eergisteren bekijkt kunt u het plaatsen.